Buna yaşamak mı diyorsun? Gülüşün yok, gözlerin yok, sen yoksun!
Ben kuş seslerini ve uçuşlarını akort eden bir gökyüzüyüm.
O ise martılara kucak açmış, dalışlarını ve bana uçuşlarını organize eden bir deniz.
Birbirine aşık iki mavilikten başka bir şey değiliz.
Kahverengi ve ela gözlerden, gün boyu bakışan iki mavilik..
Ufuk gibiyiz aslında; Göz göze gelebilecek kadar yakın,
Fakat asla kavuşamayacak kadar uzak..
İnsanlar dünyadaki değerli şeylere sahip oldukça, kendi değerlerini kaybettiler...
Buna yaşamak mı diyorsun? Gülüşün yok, gözlerin yok, sen yoksun!
Ne kadar kaçarsak kaçalım, dönüp dolaşacağımız yer, yine kendi içimizdir.
İnsanın kürkçü dükkanıdır yüreği...
Bizim onunla içimizde birikmiş o kadar dünümüz, o kadar hatıramız vardı ki,
üstüne ne güzel binalar kurulurdu.
Ama ona göre, bütün bu dünlere, bugünlere,
şiirlere rağmen birlikte olabileceğimiz
yarınlarımız olamazdı.
Hayatın tadı..
Büyüyüp hayatı tattıkça çayın da kahvenin de
şekerini azaltıyor insan,
alışıyor acılara...
Sayfa 174
Beyaz Mısralı Prens
Atım da arabam da olmadı hiç.
Bazen teker bağladım
Bazen de nal taktım
Beyaz mısralarımın tabanına
Öyle geldim sana..
Sayfa 143
“Sen, soğukta ısıtmayan bir örtüsün!
Sen, rüzgara ve fırtınaya engel olamayan uydurma bir kapısın...”
Benim yolculuğum içimden içime doğru, kendime ulaşma çabası... Seninki nereye?
Bizim onunla içimizde birikmiş o kadar dünümüz, o kadar hatıramız vardı ki; üstüne ne güzel binalar kurulurdu. Ama sıkıntı şu ki, ona göre bütün bu dünlere, bu günlere, şiirlere rağmen birlikte olabileceğimiz yarınlarımız olamazdı.