Artık bir başkasına inanmak imkansızdı. İnsan can dostundan kuşkulanır, komşusuna kin duyar olmuştu.
Sayfa 18Kitabı okuyor
Yok olanın suskunluğu artık duyulmasa, kim anlardı arayıp bulmadan bir akşam pusunda.
Sayfa 13Kitabı okuyor
Yalnızlık
Önemli olan tek şey yalnızlığın: Ne yaparsan yap, nereye gidersen git, gördüğün hiçbir şeyin önemi yok, yaptığın her şey boşuna, aradığın her şey sahte. Var olan tek şey yalnızlık…
“ keşke insan türüne ait olmak, o dayanılmaz ve sağır edici gürültüyü de beraberinde getirmeseydi…”
Sayfa 32Kitabı okudu
“Yaşamını bir saat gibi kuruyorsun, sanki kendini kaybetmemenin, tamamen dibe vurmamanın en iyi yolu kendini gülünç işlere vermek , her şeyi önceden kararlaştırmak,hiçbir şeyi rastlantıya bırakmamakmış gibi.”
Sayfa 84Kitabı okudu
fosil şehirde avare dolaşıyorsun, kiri pisi temizlenmiş cephelerin tertemiz beyaz taşları, oldukları yerde duran çöp tenekeleri, kapıcıların gelip oturdukları boş sandalyeler; ölü şehirde avare dolaşıyorsun, delik deşik edilmiş binaların yakınında terkedilmiş inşaat iskeleleri, sisin, yağmurun önüne katıp götürdüğü köprüler
ölmedin; daha aklı başında biri de olmadın
Konuşmaktan vazgeçtin ve sana cevap veren tek şey sesizlik oldu.Ama bu sözcükler,boğazına takılıp kalan bu binlerce,milyonlarca sözcük,arkası gelmeyen sözcükler,sevinç çığlıkları,aşk sözcükleri,budalaca gülüşler,peki onları ne zaman bulacaksın yeniden?
Şimdi sessizliğin dehşetinde yaşıyorsun.Ama sen herkesten daha sessiz değil misin?
Sayfa 79 - Metis Yayınları
Önemli olan tek şey yalnızlığın:Ne yaparsan yap,nereye gidersen git,gördüğün hiçbir şeyin önemi yok,yaptığın her şey boşuna,aradiğın her şey sahte.Var olan tek şey yalnızlık;onun karşısında,her seferinde yalnız kalıyorsun,yardımdan yoksun,şaşkın ya da afallamış,umutsuz sabırsız.
Sayfa 79 - Metis Yayınları
yalnızlığın bir şey öğretmediğinden, kayıtsızlığın bir şey öğretmediğinden başka hiçbir şey öğrenmedin. bu bir aldatmacaydı, göz alıcı ve tuzaklı bir yanılsamaydı. yalnızdın, hepsi bu, ve kendini korumak istiyordun; dünyayla senin arandaki köprüler sonsuza dek atılsın istiyordun. ama sen bir hiçsin, dünya ise öyle kocaman bir sözcük ki: büyük bir şehir de başıboş dolaşmaktan, birkaç kilometre uzunluğundaki cepheler, vitrinler, parklar ve rıhtımlar boyunca yürümekten başka bir şey yapmadın hiç
hiçbir uğursuzluk dolaşmıyor başında. bir ucubesin belki, ama bir cehennem ucubesi değil. kıvranmaya, ulumaya ihtiyacın yok. hiçbir sınama beklemiyor seni
N’apcaz şimdi diyo bana
Diyorum ki bi bakalım
Bakalım da önümüz taş
Aç gözünü bakmak lazım
N’apıp yapıp dış avluya
Bir sofaya kapak atsak
Hazırlandım sıvışmaya
İmlayı azcık bozarak
Konuş konuş hiç faydasız
Özgür diyilim ki hâlâ
Koş duvara, aş duvarı
Bir duvar daha karşında
Dışarıda bi avlu var
Avludan sonra dört duvar
Duvara çarpar dalgalar
Dalgalar sözümü yutar
Artık n’olcaksa olmalı
Bu söz firar’dip kaçmalı
Ona bir yardakçı lazım
Suçortağı olsun şarkım!
“Neye ihtiyacın vardı?
Kendim olmaya…”
Sayfa 111Kitabı okudu
“Ölgünlük. Birbirini izleyen günler. Sonra geçmek bilmeyen, onlarca ağırlıklarıyla üstüne çöken saatler.”
Sayfa 64Kitabı okudu