Onlarla birlikte koşan birinin yavaş yavaş birkaç porsiyon ete dönüşmesini izlerken, kendine ciddi bir şekilde sordu, "Yaşamak için ne sebebim var?"
"İnsanlar her şeyi yok etmeye ve her şeyi son parçasına kadar yemeye devam ediyor. Böyle devam ederse burada insanlar dışında herhangi bir şey nasıl hayatta kalabilir? Hatta insanlar dahi uzun süre hayatta kalabilir mi?" diye iç çekti.
"Konuşan ağız, yiyen ağızla aynıdır. Her istediğimizi yiyebilir miyiz? Peki, her istediğimizi söyleyebilir miyiz?" dedi yaşlı kadın.
Eğilmenin, zincirlenmek olduğunu fark etmelerine imkân yoktu.
Kuzuları pek sevmemişti. Her zaman başları aşağıdaydı. Biri sadece otlarken veya su içerken başını eğmelidir, diye düşündü. Bu kuzular neden yürürken bile başlarını aşağıda tutarlar? Hayatınız boyunca zeminden başka bir şeye bakmazken, buna yaşamak diyebilir misiniz? Ağaçlar, ay, yıldızlar, gün ışığı -bu kuzular hiç bu harika şeylerden birine bakmış mıydı? Yukarı bakmazsak gökyüzünü nasıl görebiliriz?
"Bizim gibi insanlar sadece dilini tutarak hayatta kalabilirler. Bize arkadan vurduklarında bile sadece kendi kendimize mırıldanmalıyız. Komşularımız bizi duymasın diye nefes bile almamalıyız. Bunca yıl hayatta kaldın ama bu kadarını bile bilmiyorsun!"
Rejim sadece sorunlarımız hakkında konuştuğumuzda sağırdır. Onun hakkında konuştuğumuzdaysa kulakları oldukça keskindir.
Efsaneye göre bir zamanlar eyalet kara keçilerle doluydu. Herhangi bir suç işlediklerinde karanlıkta tanınamadıklarından, söylentilere göre rejim hepsini ortadan kaldırmıştı.
O, bir defada yedi yavru doğurabilen bir keçinin yavrusu. Bir adam tanrı gibi bir anda ortaya çıktı ve onu bana hediye etti. Ona yetim gibi davranma.
Gökyüzündeki bu renkli gösteriyi izlemeden oradan ayrılmazdı. Eğer bu anı kaçırırsa, sanki değerli bir şeyi çalınmış gibi hissederdi. "Tarlada otur ve bir süre gökyüzüne bak ki zihnin temizlensin," diyen yaşlı kadın onu kızdırırdı.