Pınar
Pınar
@pinarrry
38 reader point
Joined on March 2017
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
"Bana bakan insanlar sorunlarımın uzun listesini yaptıktan sonra belki oldukça güzel gülümseyişimi ve gamzelerimi fark edebilirler.
Bazen insanlar adımı bile sormuyor, hiç önemi yokmuş gibi ama adım önemli. Benim adım Melody."
Kurduğu bu cümleyle aslında birçok kişiye ses oluyor Melody ve bize kendimizi sorgulama fırsatı veriyor. Engelli bir birey gördüğümüzde biz nasıl davranıyoruz? Duyguları, düşünceleri olduğunu hatırlıyor ve bunları önemsiyor muyuz? Ne kadar güzel olduğunu fark ediyor muyuz? Peki sevdiğimiz insanlara ne kadar güzel olduklarını veya onları ne kadar çok sevdiğimizi söyleyememenin acısını tahmin edebiliyor muyuz? Melody bize kelimelerin, konuşabilmenin, duygularımızı ve düşüncelerimizi ifade edebilmemizin önemini o kadar güzel anlatıyor ki.
Umarım sevdiklerimize onları ne kadar sevdiğimizi söylemek için bunun elimizden alınmasını beklemiyoruzdur. Düşüncelerimizi dile getirebilmemizin önemini biliyoruzdur ve bunu insanları kırmak için harcamıyoruzdur. Bunlar Melody'nin bana hatırlattıklarından ve öğrettiklerinden sadece bazıları. Umarım hepimiz Melody ve sesi olduğu insanları daha iyi anlar, onlara hayatı kolaylaştırmak için çalışırız.
"Ailemizin hikayesi, bizim hikayemizdir."
Yazar Mark Wolynn bir psikolog. Kitabında ailemizdeki travmaların bizi nasıl etkileyeceğini, bizim de bunların üstesinden nasıl gelebileceğimizi ele almış. Her söylediğini çeşitli araştırma ve vakalarla destekleyerek bilimsel bilgiler sunmasına rağmen dili oldukça akıcı ve anlaşılır, anlaşılmaz kavramlarla yormuyor en temel şekilde anlatılıyor
Henüz 9 yaşında, kalpleri ve düşünceleri tertemiz olan iki güzel çocuğun yolculuğuna eşlik ediyoruz bu kitapta. Olaylara bakış açılarındaki masumlukla, tertemiz kalpleri ve düşünceleriyle, ırk, renk demeden kurdukları o muhteşem dostluklarıyla bizi bol bol düşünmeye teşvik ediyorlar. Biz de böyle masum çocuklar değil miydik diye sormadan edemiyorum. Ne zaman değiştik de sınırlar koymaya, insanları damgalayıp ayrıştırmaya başladık?
"Tam olarak fark neydi? Kendi kendine düşündü: Hangi insanların çizgili pijama, hangilerinin üniforma giyeceğine kim karar vermişti?"
Reader Follow Recommendations
"Senin için bin tane olsa yakalarım." diyor Hasan ve aklımdan ölsem çıkmayacak cümleyi söylüyor. Benim için her şeyin özeti bu cümle işte. Hikayenin, dostluğun, kardeşliğin, inanılmaz bir fedakarlığın, acının, ihanetin özeti. Hasan'ı düşünüyorum, nasıl diyorum, bir çocuğun sevgisi, fedakarlığı nasıl bu kadar çok derin ve sarsılmaz olabilir? Sonra Hasan beni daha çok şaşırtıyor ve bunu büyüdüğünde bile koruyabildiğini görüyorum.
Bu hikayede beni en çok üzen kişi ise Sohrab oluyor. Kalbinde nokta kadar kötülük yok dediğim babası o küçükken öldürülüyor. Sohrab en iyi arkadaşını, en büyük desteğini kaybediyor. Hasan gibi derdini, anlatabileceği, onu koruyup kollayacağı babası, ailesi yok artık. Onların yüzünü unutmaya başladığı için üzülüyor ama onu o halde görmelerini de istemiyor, kirliyim diyor ya kahroluyorum. Yetimhaneye dönmemek için bileğini kesiyor kim bilir neler yaşadı diyorum kahroluyorum. Yaşadıklarından sonra kimseye güvenemiyor, kimseyle konuşamıyor bir kez daha kahroluyorum. En sonunda "senin için bin tane olsa yakalarım." diyor Emir Sohrab'a ve ben ufak tesellimi, büyük umudumu buluyorum burada.
Ağlamamak için bu bir kitap diye yineliyorum defalarca ama biliyorum ki Hasan da Sohrab da Ali de Emir de Assef de aramızda geziyor başka isimlerle. Bazen kiminin hikayesini duyup kahroluyoruz bazense biz duymadan yitip gidiyorlar.
Hasan gibi bir dostumuz olması ve onun dostluğuna karşılık verebileceğimiz kocaman bir yüreğimiz ve sevgimiz olması dileğiyle. "Senin için bin tane olsa yakalarım" diyebildiğimiz...
''İnsanların büyük bölümü, birçok güzelliği göremezdi. Onlar, birer uyurgezer gibi, geçip giderlerdi güzelliklerin yanından.'' diyor küçük bir gürgen ağacı. Üstelik biz insanlar güzellikleri göremediğimiz gibi verdiğimiz zararları da göremiyoruz. Bize hayat veren, yuva olan evimizi günden güne kirletmeye devam ediyoruz. Bunu yaparken hiçbir ayrım yapmadan her şeyi ellerimizle yok ediyoruz bilerek veya bilmeyerek. Ama bu zararların farkına varmıyoruz, düzeltmek için uğraşmıyoruz, sadece günden güne daha çok zarar veriyoruz. Herkesi durup düşünmeye teşvik eden, sorgulatan, zaman zaman gülümseten, zaman zaman üzen ama en çok da üzen bir hikaye. ''Keşke insanlar dünyayı sevmeyi öğrense...''
