Yahya Kuas
@pskdanyahyakuas
Psikolojik Danışman
Yüksek lisans
1993
141 okur puanı
Mayıs 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Okur Takip Önerileri
Bir süre önce senden hayatını anlatmanı istediğimde tek bir sözcükle cevap verdin; Bekliyorum. Hayat bu mu? Beklemek yaşamak mı? Hâlâ geriye kalan bir hayatın var Merges. Neden dolu dolu yaşamıyorsun onu?"
"Sana yeniden sorayım o zaman..." Merges'in sesi artık yumuşak ve dikkatliydi, bütün kötücüllüğünü kaybetmişti. "Nasıl dayanıyorsun? Ölümün karşısında dururken ve yalnızca tek bir hayatın varken hayatın herhangi bir noktasından, herhangi bir durumdan nasıl keyif alabiliyorsun?"
"Soruyu tersine çevireyim Merges. Belki ölüm hayatı daha önemli, daha değerli kılıyordur. Ölüm gerçeği, hayata özel bir keskinlik, acı tatlı bir nitelik kazandırıyor.
"Kendin söyledin, bekliyorsun. Aklıma gelenleri söyleyeyim. Ünlü bir psikolog bir keresinde bazı insanların ölüm borcundan korktukları için hayat kredisini reddettiklerini söylemişti."
"Senin hayatın bu Merges, öyle mi? Bundan gerçekten memnun musun?"
"Nasıl olduğunu sorma. Kedilerin bile bilmediği bazı şeyler var."
Sanırım senin bir dakika önce söylediğin şey üzerinde durmalıyız; yani suçunun kedi olmak olduğunu düşünmen."
"Doğru! Yaptığım şeyi yaptım çünkü bir kediyim. Kediler eni bir kedinin tatlı korkusunu aldıklarında hiçbir şeyin, ama hiçbir bölgelerini korurlar, diğerlerine saldırırlar, diğer kedileri tehdit derler ve en iyi kediler (yalnızca kedilikle dolu olanlar) kızışmış şeyin yollarına çıkmasına izin vermezler. Ben de kedi oluşumun gereğini yerine getirmekten başka bir şey yapmıyordum."
Merges'in yorumu Ernest'ı duraklattı. Merges, Ernest'in en sevdiği Nietzsche düsturuna göre haklı değil miydi: "Kimsen o ol." Evet, bu durumda Merges haklı değil miydi? O yalnızca kedilik potansiyelini yerine getirmiyor muydu?
"Unutmayın Dr. Lash, bana her zaman, 'Eğer cevabı biliyorsan o soru, soru değildir, derdiniz."
"Hayal kırıklığı yarattığını daha önce söylemiştim zaten."
"Biraz daha kişisel olmaya çalış Myrna."
"Hayal kırıklığı kişiseldir."
Irene'in "doğaçlama" terapim konusunda söyledikleri çok ilgisi çekmişti. Son zamanlarda, “İyi bir terapist her hasta için yeni bir terapi yaratmalıdır," iddiasında bulunduğumu fark ediyorum. Bu aşırı bir görüş; Jung'un yıllar önce her hasta için yeni bir terapi dili yaratmamıza yönelik önerisinden bile daha radikal. Ama radikal görüşler radikal zamanlar içindir.
Başkalarının ölümü bizi kendi ölümümüzle yüzleştirir. Bu iyi bir şey midir? Bu tür bir yüzleşme yas terapisinde teşvik edilmeli midir? Soru: Kaşınmayan yeri neden kaşıyalım? Kayıpla zaten çökmüş olan yaslı kişilerdeki ölüm anksiyetesinin ateşini neden kızıştıralım? Yanıt: Çünkü kişinin kendi ölümüyle yüzleşmesi olumlu kişisel değişimi doğurabilir.
Dört bin yıl önceki Babil destanında Gılgamış, arkadaşı Enkidu'nun ölümünün kendi ölümünün habercisi olduğunu fark etmişti: "Enkidu karanlığa dönüştü ve beni duyamıyor. Öldüğüm zaman Enkidu gibi olmayacak mıyım? Keder yüreğime işliyor. Ölümden korkuyorum."
"Asla çanların kimin için çaldığını anlamaya çalışma; çanlar senin için çalıyor." Bu yüzden şair John Donne'ın neredeyse dört yüz yıl önce bu meşhur dizelerde belirttiği gibi, cenaze çanları yalnızca ölen için değil, senin ve benim için de çalıyor. Evet, hayatta kalanlar için, ama çok sınırlı bir süre için. Bu kavram tarih kadar eskidir.