Ser-azad
@rabiacettiin
Yol düşüncesi çeker insanı...
İstanbul
50 reader point
Joined on January 2019
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
SONRALARI
benim de ölümüm gelip çatacak bir gün
ışık dalgalarıyla parıldayan bir baharda
uzak ve dumanlı bir kışta
ya da feryat figandan arınmış bir hazanda
benim de ölümüm gelip çatacak bir gün
bu acı tatlı günlerin birinde
diğer günler gibi bomboş bir günde
dünlerin ve bugünlerin gölgesinde
Sayfa 185Kitabı okudu
sanırım bir zaman sonra kendi varlığımdan dahi sıkılır oldum. kolay değil kabullenmesi. felaket turisti gibi dolansam da uzun süre ortalıklarda, sonunda sıkıntı gelip beni de buldu. ama yunanlar hiçliğin başlangıcında da sıkıntı var, demişlerdi. tanrılar insanoğlunu kapkara, hayattan yoksun topraktan yoğurmuştu ve kabul edelim bu umut veren bir şeydi.
320 syf.
·
Not rated
Reader Follow Recommendations
"en merak ettiğim şey senin kendine ne teşhis koyduğun martha."
düşünmem gerekiyormuş gibi sustum. "insan olmayı beceremediğim. hayatta kalmayı diğer insanlara kıyasla daha zor buluyorum."
"nostos, eve dönüş. algos, acı. nostalji, dindirilmemiş geri dönme özleminin neden olduğu ıstıraptır." dedi. özlemini çektiğimiz ev artık olsa da olmasa da." diye de ekledi.
-woody allen filmlerini sever misin?
-hayır, kimse sevmez.
-bu akşam beraber bir tanesini seyretmek ister misin?
-isterim.
onun için çok mutluydum fakat nasıl hayatta kalacağımı bilmiyordum.
ve siz ey ortalığı vâveylaya veren kuşlar, özgürsünüz.
312 syf.
·
Not rated
·
Read in 294 days
KUŞ ÖLÜMLÜDÜR
içim sıkılıyor
içim sıkılıyor
avluya çıkıyorum ve parmaklarımı
gecenin gergin teninde gezdiriyorum
hiç ışık yok
hiç ışık yok
kimse güneşle tanıştırmayacak beni
kimse serçelerin şölenine
götürmeyecek beni
uçmayı anımsa
kuş ölümlüdür.
yüreğini yitirmiş bu zamandan korkuyorum ben
bunca elin boşunalığını düşünmekten
bunca yüzün yabancılaşmasından
korkuyorum
hüzünlü, küçük bir peri tanıyorum ben
okyanusta yaşayan
ve yüreğini ahşap neyinde
usul usul çalan
hüzünlü, küçük bir peri
geceleri bir buseyle ölen
gün ağarırken bir buseyle yeniden doğacak olan
ellerimi bahçeye dikiyorum
yeşereceğim biliyorum, biliyorum, biliyorum
ve kırlangıçlar mürekkepli parmaklarımın arasına yumurtlayacaklar
ah!
bana düşen budur
bana düşen budur
bana düşen
bir perdenin asılışının benden aldığı gökyüzüdür
bana düşen terk edilmiş bir merdivenden inmek
ve yalnızlık içinde çürüyen bir şeye ulaşmaktır
bana düşen hatıralar bahçesinde hüzünle dolaşmaktır
ve "ellerini seviyorum"
diyen sesin kederinde ölmektir
tüm varlığım karanlık bir âyettir benim
seni
kendinde tekrarlayarak
yeşermenin ve çiceklenmenin sonsuz gündoğumuna götürecek.
ben bu âyette senin için âh çektim, âh!
ben bu âyetle
ağaçla ve suyla ve ateşle birleştirdim seni
acaba zamanı gelmedi mi
bu küçük pencerenin ardına kadar açıl açıl açılmasının
ve gökyüzünün yağmasının
ve bir adamın kendi cenazesinde gözyaşı dökerek namaz kılmasının?