Edebiyatçılar ümidi daima ışık şeklinde tasvir ederler; fakat o, pekâlâ insana bir karaltı şeklinde de gülümseyebilir
Sayfa 19Kitabı okuyor
"Yalnız şu muhakkak ki insan ne de olsa tamamiyle değişmiyor."
Ben yine de ısrarla senin bahçende büyümek isteyen papatya olacağım. Susuz kalsam da büyümek için uğraşacağım.
Kamran,ben sadece senden değil,senin olduğun yerlerden de nefret ediyorum.
Gönlüm boştu.Sevmeye ihtiyacım vardı.
“Ben seni bırakıp gideyim mi?”diye sorana başka cevap bulunur mu?
Beni,bu dakika içinde öyle mutlu ettin ki ölürken aklıma gelirse ağlayacağım.
Fakat zannederim ki beni bıraksa da artık kaçmaya kuvvet bulamayacaktım.
Hatıralarının en güzelleri, en eskileriydi. Çocukluğunun ilk seneleri, oldukça hoş geçmişti. Ondan sonra acılar, ümitsizlikler, isyanlarla dolu bir işkence devresi başlıyordu.
Fakat bir şaka, bir yalan, bir eğlence gibi başlayan bu sevda bir gizli zehir gibi dudaklarımdan kalbime indi.
İnsan ruhu ne anlaşılmaz bir muamma?
Sayfa 281Kitabı okuyor
Saatlerin geçici olduğunu bilmemiz bizi onların layıkıyla tadını tatmaktan, zevkine varmaktan men etmeyecek mi?
Sayfa 49Kitabı okuyor
İnsan, açık düşünmeli, açık söylemeli..
Sayfa 49Kitabı okuyor
Evet, asırlardan beri devam edip giden felaketlere bir nihayet vermek için insanlara hakikati öğretmekten iyi çare ve vasıta bulunamaz.
Sayfa 48Kitabı okuyor