Niçin üzgünsün Rhea? Neden doldu gözlerin? Söyle neden mutsuz ve karamsarsın? Hayatını berbat etmekten mi korkarsın? Korkaksın Rhea! Korkaklar ve güçsüzler elenir, doğanın kanunu bu. Eleneceksin Rhea! Silinip gideceksin gözyaşlarınla. Belki papatyalar dikilir mezarına, değil mi? Düşmanısın kendi kendinin, pek zalimsin kendi tatlı özüne. Üzülme güzel Rhea’m. Hepsi geçecek. Dünya bu öğreneceksin, her doğan günün bir dert olduğunu. Daha 35 yaşına geleceksin, yolun yarısı eder. Geç öğreneceksin taşın sert olduğunu. Su insanı boğar, ateş yakarmış! Ah Rhea’m! Daha neler göreceksin. Hayat bir ressam, sense bir tuval olacaksın. Çizikler atılacak güzel yüzüne. Üzülme Rhea, sen korkak değilsin. Bugünlerden daha güzel günler için savaşıyorsun, unutma. Ah Rhea! Güzel Tanrıçam.