em ji çiya welidîn û bûn çiya
biriqîn li asîmanan
bûn agir, bûn roj
ji bo nexurice jiyan
ji bo bikemile berxwedan
Sayfa 10Kitabı okuyor
Min dît... Bi çavê serê xwe min birakujî dît. Min dît ku çawa derdiketin ser banan, mal û zarokên vî xelkê birçî çawa ji xwe re dikirin çeper. Dengê zirmîna topan, doçka, RPG, roketan, li nav kolanên Hewlêrê di guhê min de ne. Min didît ku çawa li dora bajarê min î şêrîn, dûmana dexl û danê hejarên Kurdistanê bi roj sînga esman tarî dikir. Bi şev jî gurrika agir wê tariya şevê roni dikir. Roj nîne bi dengûbasên van gund û şarên Kurdistanê ez aciz nebim. Her feqîrek ku tê kuştin, her ku termê xortekî; hêla dibe erdê, her mala ku xera dibe û deriyê wê tê şikandin, her mala ku talan dibe, her lawekî kurd ku bi bîr û bawerî ji mala xwe dertê û cihê xwe vala dihêle, her ku namûs dihetike, her xaniyên ku bi gulleyan bûne bêjing û li ber roketan mane;
Kurdistana min î enfalbûyî enfal dibe.
Dîrok! Binvîse ku bêdeng nemam
Şiîr! Bibûre, min tu gelek westand
Pexşan! Gelek spas tu hatî hawara min.
Sayfa 16Kitabı okudu
çîyaye bêxêr
di her berbangê de
silavek şermok derdixe ji pêsîra xwe
û ramûsanek ji dil dişîne ji cûdî re
ne keştiya nuh hewandibû bêxêr
ne jî bûbû stargeh ji şoreşgerekî re
keştî bi bayê jiyanê herikîbû cûdî
gerîla bi evînek azad meşiyabû
jiyanê li ser vî çiyayî jîn da
jiyan li vir hat dorpêçkirin
li vir birîndar bû
lê dîsa
û careke din
jiyanê li ser vê axê birînên xwe kewandin
û careke din kulîlk veda azadî
li vir
li cûdî
li botan
û dê careke din govend were girêdan
li vir
li Kurdistanê
di demsalek biharê de
di rojek Newrozê de...
Sayfa 121 - AryenKitabı okudu
yaşamak gerek
yaşamı yaşatmak, çoğaltmak
ve savaşmaksa bu
savaşmak
bölünmüş düşlerini, bölünmüş özlemlerini
yeniden birleştirmek
yeniden kavuşturmak
bir dağı denize yuvarlar gibi
bir denizi dağa taşırır gibi
Kürdistan'ın asi yüreğinde yetişen kardelenler...
biz ertelesek de kimi acılarımızı, onlar gölgemiz gibi bizimle dolaşmakta
Halê Welat
Divê tu zanibî, ev bûne sê sal
Min nedît xwîşk û bira, xelkê di mal
Ne me dît axa welat, pîra dîyan,
Ne vexwar kewsera gewr ava çîyan,
Dipirsî îro ji min halê welat,
Dê bêjim jê diçin sed agir û pêt,
çi çîya, deşt û newal, rêl û zimag,
çi bajar, gund û kelat avahî pag,
Heya bi dar û çîya kuç û zinar,
Bi girîn, kezeb ji min anîn xar.
Ne kêzan, ne şivan û şîna giran,
Sorgerî ava çeman bi xwîna biran,
Rojê sed êş û birîn, renc û keser,
Ji dil û cergê wan der têne der,
An dibin arnanc ji bo tîra neyar,
An dibin ji nav welat bê şûn û war,
Axivîn ji canê welat diwazde birîn,
Herikîn Dicle, Firat deh sala xwîn…
Qe nizam hewceye wî halê xirab,
Ku ji min cerg û hinav kirîye kebab,
Dibêjim bê sor û ber, bê doz û tol,
Ji me çûn deşt û çiya, namûs û ol.
Pir spas ji xwedê, we ew der ne dît,
Tu bê qey nemane mêrxas û egît,
Welat dîl, xelkê têda hemî reben,
Bê girîn nabînî, rûkî li ken.
Bersiva Hoşeng
Hoşeng!
Roniya çavê min,
Pandiyê navê min,
Hêviya min a pêşîn,
Di nav pêrêyên jîn,
Divêm çend peyvan li gel te bikim.
Bê qirên û deng
Porê te şevêra ketine lecê,
Çevê te şevêra ketine lecê,
Porê te alav û agirê reşin,
Çevê te alav û agirê reşin.
Siba xweş mîna gula vedibe,
Sibe qemera dîndara teda
Te’m-ramûsana roê dibîne
Ber xwe dikeve,
Ku ro berî wê
Tu ramûsayî.
Ezê şev û roj derê xwe vekim,
Ku alava te bikeve malê,
Mala dilê min.
Ezê ji roê herro dua’kim,
Wekî kêm neke alava çeva,
Germa dilê te
Şevê terîda.
Eve sed sal in,
Ez bi tenê me.
Eve sed sal in,
Esmanê min bê roj e û
Axa min bê baran
Evê sed sal in
Birîna min agir e û
Xwîna min tofan.
Hêşta kesekê jî,
Serhatiya min
Nekirye roman.
