Seni karşıma alıp "bak benimde canım aynen böyle yanmıştı" demek isterdim. Benimde uykularım ağlayarak bölünmüştü, bende sabahın beşinde boş boş tavanı izleyerek ağlamıştım, bende kimse sesimi duymasın diye yastığıma sarılmiştim, bende banyonun soguk fayansina çöküp suyu sonuna kadar açmıştım, benimde boğazımdan günlerce tek lokma yemek geçmemişti, bende bir şarkıyı saatlerce dinlemiştim, bende...
Bende acıdan kıvranmıştım. Şimdi ne oldu senin de mi canın acıyor? Eskiden olsa yaralarını sarar kalbinden öperdim. Ama artık ne ben, ne sevgim eskisi gibi değil. Canın mı açıyor ? Acır, acısın. Uykusuz mu kalıyorsun? Kal ben mışıl mışıl uyurum. Bi şarkıyı sürekli başa sarıp saatlerce ağlıyor musun? Ağla, ben bir şarkı açıp dans ederim. Açıkçası artık ne iyi niyetim var, ne de merhametim. Öyle mi olmuş?¿ Bırakalım öyle kalsın. Çünkü benim de canım bir zamanlar böyle acımıştı, ve sen arkana bile dönüp bakmamıştın. :(