"Aymışam yarı gece,
Seni bulmuşam sonra.
Seni, kaburgamın altın parçası.
Seni, dişlerinde elma kokusu.
Bir daha hangi ana doğurur bizi?
Ruhum...
Mısra çekiyorum, haberin olsun.
Çarşılarin en küçük meyhanesi bu,
Saçları yüzümde kardeş, çocuksu.
Derimizin altında o olüm namussuzu.."
Bu nasıl bir incelik, bu nasıl bir sevgi, bu nasıl bir ruh..
“Kaburgamın altın parçası.” dizesinde; İslam inancına göre kadının, erkeğin kaburga kemiğinden yaratılmış olması efsanesine muhteşem bir telmih var. “Dişlerinde elma kokusu.” dizesi direkt Adem ile Havva’nın cennetten yasak elmayı yiyip kovulmaları efsanesine telmih. Muhteşem bir detaylarıyla en sevdiğim şairlerdendir Ahmet Arif, “Kaburgamın altın parçası.” Bir insanın ömründe yalnızca bir kadına okuyabileceği, nadir dizelerden. Hayatta yalnızca bir kadına “Kaburgamın altın parçası.” diyebilmeli insan. Aynı şiiri iki farklı kişiye okuyamazsın çünkü. Bu ihanet olur. Hem şiire, hem okuduğun kadına hem sana..
