Kitap kısa, distopik; kadın merkezli, içinde yaşadığımız dünyanın acı gerçeklerini ve kadınların yaşadığı zorlukları fantastik zemine taşıyan 12 adet öyküden oluşuyor.
İthaf cümlesi bile hem acı hem de o acının geçeceğine dair umut veriyor.
"Kitapları yırtılan, fırlatılan, yakılan bütün kız çocuklarına ve kadınlara..."
Öyküleri okurken kimi zaman kamp ateşi başında oturmuşum ve yaşlı, çok tecrübeli bir Kızılderili kadının rüyalarını dinliyormuşum gibi hissettim. Üslubu böylesine akıcıydı. Bazen de ben gördüm rüyayı, hayali evrenlerde gezdim. Rüya yiyenlerden, organ takasına, giderek soğuyan ve ısınmak için bir meteor bekleyen gezegenlerden, gençleştiren yumurtalara...
En sevdiğim öykü önce beni ana karakteriyle duygudaş yapan ve içindeki gerilimi en çok hissettiren Zehir, ikinci favorimse Damızlık Birliği oldu. Kapaktaki denizatı da bu öyküden geliyor.
Eleştirim de var tabii. Öyküler maalesef tadını alamadan bitiveriyor. Gerçi öykü vermek istediğini o sırada vermiş oluyor ama tam öykünün fantastik şartlarına adapte olmuşken bitince boşluk hissi veriyor.
Meltem Dağcı'nın öykülerindeki derinlik ve yaratıcılık, okuyucuları düşünmeye ve hayal etmeye teşvik ediyor. Dünyanın her gün gördüğümüz yüzünü ezberledik, biliyoruz. E bir de "Dünyanın Öteki Yüzü"nü çevirin.
Ak Liman novellasının devamı niteliğindeki 
Beş Katlı Evin Altıncı Katı 1974-1978 yılları arasında kaleme alınmış, 1981 yılında ise ilk kez Yazıçı Yayınları tarafından yayımlanmıştır. Türkiye’de ise ilk baskısı Kültür Bakanlığı tarafından 1994 yılında
