"Gerçek anlamda" ve "esasen" gibi birçok sıfat kullanılmış ancak "gerçek sevginin" ve "gerçek farkındalığın" ne olduğu hakkında elle tutulur bir şeyler yazılmamış... Sevgiyi ifade etme konusunda yönümüzü kaçırdığımız için bize "bu olmaz" , "şu olmaz" demek yerine "böyle yapın" , "şöyle yapın" diye güçlü bir şekilde söylerseniz, biz de yaparız. Kendine güvenen kimse var mı merak ediyorum. Burada fikir beyan eden insanlar her zaman , her koşulda aynı görüşe sahip olmayabilirler. Doğru umut ve doğru arzulara sahip olmadığımız için azarlanıyoruz, peki ama doğru idealin peşinden koşsak, bu insanlar bize destek olup rehberlik edecekler mi acaba?
Gerçekten kim olduğumu bilmiyorum. Okuyacak kitabım ya da taklit edeceğim bir modelim olmasaydı ne yapardım? Elim ayağıma dolaşır, bir köşede ezilip büzüşerek ağlayıp burnumu çekerdim herhalde.
Sabahların utanması yoktur. Çeşit çeşit üzücü anı aklıma düşer, katlanılmaz bir hâl alır. Hiç sevmem, hiç hem de! Sabahları en çirkin hâlimleyimdir. İki bacağım da yorgunluktan bitkin, daha şimdiden hiçbir şey yapmak istemiyorum. Uykumu alamadığımdan mı acaba? İnsanların en zinde olduğu vaktin sabah olduğu da bir yalan. Sabahları gridir. Her zaman öyledirler. En boş şeydir. Ben sabahları yer yatağının içerisinde, her zaman karamsar olurum. Gerçekten berbat. Bir sürü çirkin pişmanlık... hepsi bir anda üşüşerek yüreğimi doldurur, ben de
acıdan kıvranıveririm.