Vedaları seven bir insan değilimdir. Zihnimin Ölü hatıralar mezarlığında dolaşırım. Hatıraların sahipleri çoktan ölmüş olsalar da o anların hayaletleri hep etrafımda dolanır durur. Fakat zaman onları benden bir bir koparıyor. Geçmiş, üstünde olduğum eriyen bir buz adasıyken zamanın zorlamasıyla kendimi bir sonraki buz kütlesine atıyorum. Sonra onları hatırlarken sanki bir başkasının yaşadıklarını dinler gibi o sesler kulağımda çınlıyor. Oysaki çoğunun artık isimlerini bile hatırlayamıyorum. Ama hepsi benimle ölecekler. Ve beni tanıyan son insan öldüğünde ben hiç yaşamamış olacağım.