Çocukluğa övgü 23 e sövgü
Nasılsın sorusunu ekseriyetle soracaklar iyi değilsin çocuk.
İlk okul yaşların nasıl? Dolu dolu asıyor musun okulu ya da hala canını boğazında hissedene kadar koşturup haşerelikler ediyor musun? Şu an kaç yaşındasın çocuk?
Efendim
Ben mi? Beni mi sordun? 23 toplasan etmem ama 23 kadar genç, 23 kadar çocuk, 23 kadar yaşlı...
Ortaokulda sorguluyor
Ruh Günlüklerim
Kadın yine herzamanki gibi bir fincan acı kahvesini alıp geçti verandasına. Havanın oldukça sıcak olduğu bir yaz günüydü. Takvim yaprağından günü koparıp aldı. Günü geceye teslim eden bir edayla dudak kıvrımlarından bir tebessüm uyandı.
Uyandı ve dedi ki,
"Bugünde mutlu olmadık şükür".
Dilindeki şükür isyan değildi. Öyle alışmıştı ki artık hayatın acımasız oyunlarına bazen nerde ebeleneceğini dahi kestiremiyordu.
Bir yudum daha aldı acı kahvesinden ve şöyle kolaçan etti gökyüzünü yıldızlar ona gözünün görebileceği kadar yakın ama tutamayacağı kadar uzaktı. İçinden bir an keşke dedi. "Keşke yıldızlara merdiven dayayabilseydim." Bu abuk sabuk isteği bile bir an onu mutlu etmek için kafiydi.
Sahi neydi mutluluk?
Hayalini kurduğumuz abuk sabuk düşlerimizin olmayacağına inandığımız his miydi?
Yoksa yaşarken var olduğuna inandığımız ama hiç var olmamış gibi bizi yüzleşmeye mecbur bırakan gerçekler mi?
.
.
.
Evet haklısın "kalbim" bugün de yoruldun...
Evet haklısın "aklım" bugünde kayboldun...
S. Y
“Ait olduğu yeri bulamamıştı”
Sahi bu dünya da herkesin ait olduğu bir yeri var mıydı? Yoksa öyle olmasını mı istiyorduk..kim bilir belki vardır ama kimse ait olduğu yerde değildir. Hepimiz yapboz parçaları gibi dağınık bir şekilde doğru yerlerimizi arıyorduk.Belki bazılarımız doğru yerlerini buldu bazılarımız bulamadı belki bazılarımızı hiç bulamayacak ve öylece kaybolup gidecek.
Bulanlar şanslı mı ? Mutlular mı? Bunun cevabını da sanırım hiç bilemeyeceğiz.
Neyse ben yine gidip ait olduğum yeri bulmaya çalışayım ama önümde uzun bir zaman var gibi görünüyor. Belki de ait olduğum yerdeyim;)
Kalemimden@aprictylve
Anneme özlem...
Bundan beş, altı yıl önceydi… Bu zamanlardı yine. Mayıs'ın ilk haftası geçmiş. Galatasaray’ım şampiyonluğa adım atmak üzereydi. Arkadaşlarla sözleştik, akşama Taksim'de şampiyonluk kutlamalarına katılacaktık... İşten eve geldim. Cumartesi akşamüzeri, koltuğa yaslandım...
Televizyonda birbiri ardına sıralanmış kapitalizmin "anneler
İsmet Özel
Evet, ilmektir boynumdaki ama ben
kimsenin kölesi değilim
tarantula yazdılar diye göğsümdeki yaftaya
tarantulaymış benim adım diyecek değilim
tam düşecekken tutunduğum tuğlayı
kendime rabb bellemiyeceğim
razı değilim beni tanımayan tarihe
beni sinesine sarmayan
tabiattan rıza dilenmeyeceğim.
Gittim su çektim en derin kuyudan
en hileli
Evet, ilmektir boynumdaki ama ben
kimsenin kölesi değilim
tarantula yazdılar diye göğsümdeki yaftaya
tarantulaymış benim adım diyecek değilim
tam düşecekken tutunduğum tuğlayı
kendime rabb bellemiyeceğim
razı değilim beni tanımayan tarihe
beni sinesine sarmayan
tabiattan rıza dilenmeyeceğim.
Gittim su çektim en derin kuyudan
en hileli