Ne çok acı birikmişti şuncacık yüreğimizde değil mi ? Ağlamak için sebep mi lazımdır ki gözlerimizdeki yaşlar dinmek bilmez ? Bir bakmayı bilse insanoğlu görecekti elbet her şeyin ne kadar da acı verebileceğini. Yollarının asla çiçek bahçesi olamayacağını, imtihândan geçtiğini bir bilseydi belki de... Her sınava çalışıp da her dakika kaçırdığımız o ân sınavından da geçmek için çabalamak gerekirdi. Hiçbir zaman kolay olmayacaktı ve dahi yaşamak ! Hiçbir acı tam mânasıyla dinmezdi de sadece alışırdık. Neye sabredemem dersek sabreder, onsuz olmam der ve olurduk. Zaman geçer unuturdu ya insanoğlu adının anlamı da bundan gelirdi elbet. Zorlu günler de geçerdi pek tabii, öyle böyle bir şekilde geçerdi de biz o imtihândan geçebilecek miydik ? İşte sorulması gereken soru buydu. İmtihânlarımıza verdiğimiz ilk tepki ne oluyordu ve nasıl devam ederdi...
Heybeliyâr 🍂
Güya kadın haklarını savunan derneklerin gerçek yüzleri
Toplumun damarlarına nüfuz etmiş bu dernekler aynı şeyi Siyonistlere de söyleyebilirler miydi? Tabi ki hayır! Öyle bir cesarette dahi bulunamazlardı. Onlar Siyonistlerin; sayıca çok olan Müslüman nüfusunu azaltmaya yönelik politikalarının birer maşalarıydı.
Yıkılan evler miydi, vicdanlar mıydı, yıkılan adalet miydi, merhamet miydi, yıkılan insanlık mıydı....Sahi niye böyle oldu bir toplumu yıkmak için mühendisin aç gözlülü müydü , hasta olan bir doktoru muydu , yoksa tecrübesiz bir öğretmeni mıydı ....Neydi ?