Sude Yamaç
@sahipsizgeceler
Bütün anıları silmek isterim zihnimde ama beni engelliyor o güzel anlar.
3 okur puanı
Aralık 2021 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
"Oysa hayat karmaşık yollardan oluşuyordu, hangisine gideceğine de her insan kendi karar veriyordu."
Sayfa 460Kitabı okudu
Affettim herkesi,
Kırıldıklarımı, küstüklerimi bir daha asla konuşmayacaklarımı. Yeter ki çıkın gidin hayatımdan. Ben size bir rol vermiyorum kendi yaşamımda. Figüran bile olamayacağınız bu insanın hayatını terk edin dost bildiklerim:)
Hesabı sorulmamış ve kırık kalplere ait bu gece. Verilmiş umutlar ve o umutların tek tek yıkılışı ait bu geceye.
Okur Takip Önerileri
Alıştığım şeylerden ve insanların hayatım hakkındaki yorumlarından bıktım. Eğer bir sayfa daha çevirmek zorunda kalırsam etrafımda olan hiç kimseye yer vermeyeceğim satırlarımda. Bu da benim kendime sözüm olsun.
Yine bizim gibilerin vakti geldi. Güneş battı ve gece bize göz kırptı. Acılarımızı omzuna yüklenen ay ise bizi dinlemeye tekrar hazır.
Yeni sayfalar açmaktan yorulduğumun farkındayım. Her seferinde bu son derken zorlanarak bambaşka bir sayfada buluyorum kendimi. Yine o sayfada kalbimin kırık parçalarıyla dolaşırken artık akmayan gözyaşımla kalmaya alıştım.
Söylenen onca sözün hangi kalpleri kırdığı bilinmez. Her davranışın karşısındaki insanı nasıl etkilediğini de bilmeyiz mesela. En ufak bir hareket en kötü sonuçlara sebep olur.
Hayatın toz pembe olmadığının farkındayım. Çoğu yaraların iyileşmiyeceğininde. Asıl farkında olduğum bir durum daha var benim. İnsanların yaptığı tercihlerin bedelini bir şekilde bizler de ödüyoruz.
Saatler sonra hissizleşmiş gibiyim ya da bilemiyorum belki de bünyem alıştı. Her şeyden geçerim ama benim nefesimi kestiğini unutmam. Canımı bile bile acıtmanı hiçe sayamam.
Sevmek gerçekten bir şeyleri onarmaya yetmiyor. Bir şekilde sevmemen gerektiğini de öğreniyorsun. Ben geç kaldım ve bunun acısını çekiyorum. Bir şekilde tekrar iyi olmayı başarıcam elbette. Nasıl olucak ne kadar acı çekeceğimi bilmiyorum ama bu da bitecek.
Belki bir gece ay bu sefer mutlu anlarımın tek sahibi olucak ama asla bu gece değil.
Güvenmek mi?
Bir daha asla seçmeyeceğim bir yoldur kendisi. Bile bile yalnış yola saparım ama bir daha kendi gölgeme bile güven duymam. Öğrettiler bize bir daha sırtını birine yaslamanın sonunun her zaman uçurum olduğunu.
Burdan bana bunu öğreten herkese teşekkürler;)
"Nerden başlasam? " dediğim geceler bitti artık. Aklımda her saniye "Nasıl son versem?" diye geçiyor.
Hayatımız dört dörtlük olmadı hiç bir zaman. Ne kaçmayı seçtik ne de direnmeyi belki de. Sorunlar üst üste gelse de o savaş alanında durduk. Gücümüz yoktu elbet ama yenilmeyi göze alarak dimdik durduk. Asla kaçmadık.
İnsanlar gider ve hayatınızda ki rolleri biter. Ya toprak alır onları yada kendi kararları. Gitmek kalana mı zor gidene mi zor sorusunu hissettim bugün iliklerime kadar. Kalana zor çünkü giden zaten kararını kolayı seçerek vermiştir. Kalan çeker bunun cezasını ve bedelini ağır öder. Özlem, kırgınlık belki de nefret. Hepsi biner omuzlara ve seni öyle bir dibe çeker ki nefes dahi aldırmaz.
Günbatımı ve gündoğumunu izlemek seni izlemenin yanında pek bir şey ifade etmiyordu benim dünyamda. Güneşin o parlak renkleri senin gözlerinin yanında hiçlikti sanki. Oluşturduğum kendi dünyamın tek harikasıydın.