House of the Dragon 2. sezon introsunda en sevdiğim kısımlar
1- Kral Jaehaerys'in varis seçimi
2- Kral Aegon I ve Balerion
3- Kraliçe Rhaenys ve Meraxes
4- Kraliçe Visenya ve Vhagar
5- Kral Maegor (tahtında ölü bulunduğu sahne)
6- Kral Jaehaerys I ve Kraliçe Alysanne (onlar olduğunu düşünüyorum ama belki Aenys ve Alyssa da olabilir [Magor'dan sonra verildikleri için ilk seçenek daha mantıklı])
Fire & Blood 
Ateş ve Kan 
Taht Oyunları 
A Game of Thrones
İnsanlık yüzyıllardır kendini tekrar edermiş. Tarih tekerrür eder derler hep. Biz dünyaya at gözlüğüyle bakanlar kendi tarihimizi yaşarız sadece. Sadece biz yaşadık zannediriz. Oysaki aynı bedende olmasa da farklı ruhlarla ve bedenlerle benzer hikayeleri yaşadık,yaşıyoruz. Sanatçılar yaşanan olaylardan beslenir. Hadi birazcık daha yaratıcı olsun,hayalgücü geniş olsun yaşanabilecek olaylardan beslenir. Bugün game of thrones'da bir sahne izliyordum. Kendini bir türlü kabul edemeyen yönetici masum bir kadını köpeklere parçalatıyordu.
Bugün gördüğümüz o korkunç demek çok hafif kalacak o görüntüyü hatırlattı bana. Bunu yaptıranların insan olduğunu kabullenmek çok zoruma gidiyor. Ben inançlı bir insanım. Elimden geldiğince iyi olmaya çalışıyorum ama dünya ... Dünya niye bu kadar kötü, Kimse niye bir dur demiyor diye sorgulamıyorum ben. Buna dur diyebilecek milletlerin, güçlü devletlerin tarihindeki şerefli,onurlu yapraklar kaç sayfaki buna dur diyecekler? Bunları yazmamın kimseye hiçbir faydası yok. Ama ben de bilmiyorum mi ne nasıl değişir,neyle değiştirilir... Tek tememennim masum insanların artık daha fazla canı yanmasın. Bu zulüm bitsin
Hayatın üzerime üzerime gelmesi artık sıradanlaştı. Kendimle olan savaşımın tam ortasında buluyorum kendimi. Aynaya bakıyorum ve soruyorum: "Ben miyim kendi düşmanım? Yoksa bu yüz mü bana her gün hesap soran?" Bende ne eksik ki bu kadar eksiklik hissiyle doluyum?
Dünya kötü, evet, bu konuda hiç şüphem yok. Ama bu anladığım dünyada beni anlamayan kim? Kendim mi, yoksa başkaları mı? Belki de asıl mesele, benim dünyayı anlamayı reddetmemde saklıdır. Kendimi anlamaya çalışırken, dünya bana fazlasıyla karmaşık geliyor. Anladığım şeylerle anlaşamadığım şeyler arasında sıkışıp kalmış gibiyim.
Belki de kendimi anlamak için dünyayı anlamam gerekiyor. Ya da tam tersi. Ama neyi anlayacağımı, neyi anlamayacağımı bilemiyorum. Belki de anlamaya çalışmak hatadır. Hayat bir labirent gibi ve ben sürekli duvarlara çarpıyorum. Her köşede bir ironi, her adımda bir trajikomik sahne.
Dionysos Neden Ruhumu En İyi Temsil Eden Tanrıdır?
Dionysos, iki kez doğan. İkinci kere doğabilmek için bir kere ölümü tatmış olmak gerekir. Dionysos ruhumu en iyi temsil eden tanrıdır, çünkü Dionysos olmak istemezdim, ama olmaktan büyük bir keyif alırdım. Dionysos olmayı istememek bir tercih değil benim için, bir zorunluluk, çünkü ancak böyle rahatlatabilirim vicdanımı, ancak böyle devam
… +268
Son sahne geldiğinde düşmanlarım sevineceklerdir
Fakat anlayamadıkları benim gittiğim gün geldiğinde onlar mahvolacaklar
Çünkü anlamlarını yitirecekler ben karşılarında olduğum için bir anlam teşkil ediyorlar bunu iyi bilirler . bilmedikleri ; onlar silinip giderken
Ben her daim hatırlanacağım ,
Unutmayın sanat ölümsüzdür !
Ben masmavi bir karanlığa aitim ,
Söylediklerim bir bir çıktığında ,
Kantar tam ortaya konulunca ,
İnsanlar hakikati ve adaletsizliği sorgulamaya başlama cesaretini gösterdiği zamanı
Belki ben göremem
Belki Yetmez ömrüm , fakat siz
İşte o zaman kalanlar siz beni hatırlayın !
Gün gelecek Bütün insanlık da anlayacak metinleri fakat yaşarken değil.
Keşke yazar yaşarken anlayabilseydik diye dizlerini dövecekler !
Tıklım tıklım bir Karacaahmet sahnesi !
Gece olmasını diliyorum !
Yazdan kalma bir günden
Ya da çölde çay filminden
Bir sahne var aklımda
Oyuncular sanki biziz
Mutsuzuz ikimiziz
Kimi aşklar hiç bitmezmiş
Bizimkisi bitenlerden
Sevmeye yeteneksiziz