Vicdan denen şey bağırsak gibidir. Sen uyurken de çalışır. Köreltsen de insaniyetini işlediğin o korkunç cinayet, çıktığın idam sehpasıdır. Sımsıkı düğüm olur boynunda, kurbanının yağlı urgan gibi elleri. Kimse katil olduğunu bilmese de, her gece kendin asarsın kâbuslarında kendini. Bağırsak vicdan gibidir. Derdin boşaltmaksa içini, kendin çekersin ipini. İnsan dener ve yanılır.
Hakan Günday, Şahsiyet
Vicdan denen şey bağırsak gibidir. Sen uyurken de çalışır. Köreltsen de insaniyetini işlediğin o korkunç cinayet, çıktığın idam sehpasıdır. Sımsıkı düğüm olur boynunda, kurbanının yağlı urgan gibi elleri. Kimse katil olduğunu bilmese de, her gece kendin asarsın kâbuslarında kendini. Bağırsak vicdan gibidir. Derdin boşaltmaksa içini, kendin çekersin ipini. İnsan dener ve yanılır.
🖋Hakan Günday, Şahsiyet
·
Not rated
Tam bir Hakan Günday hayranı olarak onun; Kinyas ve Kayra, Zamir, Piç, Zargana, Az, Daha, Azil, Malafa romanlarını okudum. Senaryolarını Günday’ın yazdığı “Daha” ve “Şahsiyet” filmlerini izledim. Hatta sırf içinde Kinyas ve Kayra geçtiği için “Tamam mıyız” filmini de izledim.
Günay ile tanışmam Kinyas ve Kayra romanıyla oldu. Aslında her herde “Yeraltı edebiyatı” olarak geçen Hakan Günday romanları için, kendisi bir röportajında “Ben yeraltı edebiyatı değil, psikolojik macera romanları yazıyorum.” demişti. Bence de hemen hemen tüm romanları için kullanılacak en iyi tanım budur.
Romanda Kinyas ve Kayra evden kaçmaya karar verirler. Hayatlarında yapmak istedikleri zihinlerinin yeni doğmuş bir bebek zihni gibi olmasıdır. Zihnin ölümünü arzulayan Kinyas ve Kayra, Afrika'da karanlık işlere bulaşırlar. Hayata duydukları kin ve nefret oldukça yoğundur. Yaşadıkları bu zihin yolculuğunu kaleme almak isterler. Kinyas, bu konuda Kayra'yı öldürmekle bile tehdit eder. Her ikisi de kendi yollarını kaleme alır. Önemli olan Kinyas ve Kayra'nın zihin ölümlerinin gerçeleşmesinde çıkan olaylardır.
Yeni okurlar için zorlanılacak betimleri olan ama alışınca ve anlayabilince tadı başka bir roman.
“Sorarlarsa ‘ne yaptın bu dünyada?’ diye rahatça verebilirim yanıtını. Yalnız kaldım, kalabildim!"
Hakan Günday
Dokuz yaşındayım, yıl 1961. Annem benim doğum günüm için pasta yapmış. İlk defa o zaman mum üfleyip bir dilek tuttum. Dileğim de şu; o sıralar Yuri Gagarin uzaya çıkan ilk insan olacak. Ben de dedim ki ne olur beni de yanına alsın. O kadar inandım ki dileğimin gerçekleşeceğine, ben bir çanta yapıp beklemeye başladım. Güya Sovyet Elçiliği'nden gelip alacaklar beni. Ama sağdan soldan duyuyorum onlar komünist diye. Diyorlar ki; aman komünist onlar. Olsun diyorum, ben de komünist olurum. O sıralarda, bizim giriş katında üniversite öğrencileri oturuyor. Annem onlara da komünist diyor. Biliyorum onlar bizim kömürlükte kitap saklıyor. Ben gittim, yürüttüm bir tane. Nazım Hikmet’in şiirleri. En kısasını buldum ezberledim. Dedim ki; şimdi Ruslar gelirse, ben bu şiiri okurum onlara. Onlar da der ki; tamam bu da bizden, götürürler beni. Neyse... Tarih 12 Nisan. Uzay mekiği fırlatılacak, Vostok 1. Ama hâlâ gelen giden yok. Ben diyorum unuttular herhalde beni. Mekik fırlatıldı, herkes dua ediyor; mekik atmosferi geçsin, uzaya çıksın diye. Bir ben diyorum ki; yarı yolda dursun dönsün beni alsın. Belki bir de Amerikalılar, Vostok’un uzaya çıkmaması için dua ediyordu. Neyse... Bütün gün radyonun başında içimden o şiiri okudum:
Başım köpük köpük bulut, içim dışım deniz, ben bir ceviz ağacıyım Gülhane Parkı'nda, budak budak, şerham şerham ihtiyar bir ceviz. Ne sen bunun farkındasın, ne polis farkında.
Ne zaman bu şiiri okusam uzaya gitmiş kadar olurum. Altmış beş yaşıma geldim. Geçen doğum günümde yine bir dilek tuttum, çocuk gibi. Yine imkânsız bir dilek tabii. Ne diledim biliyor musunuz?
İyi bir insan olmayı...
Şahsiyet - Hakan Günday