İnançların o hantal rehaveti, o güvenli tatsızlığı yerine, kuşkunun huzursuzluğunu, kalp ağrısını yeğlemelisin.
Ey bellek! Sen berraklaşmazsan elimden ne gelir? Beni sev, beni iste, benim için bir şey söyle... Babam güneyden gelmişti, annem güneybatıdan, şimdi ne ikisiyim, ne de ikisinden biri. Beni koynuna al bellek.
Sayfa 85 - MetisKitabı okudu
Bitkiler tıpkı insan onuruna benzer. Yalnız bir kez yerinden sökebilirsin.
Elbette denizleri seninki kadar derin, iklimleri seninki kadar çeşitli değil ama var. Ve içerideki ani bir kum fırtınası, en fazla sessiz bir iç geçirme olarak dışarı çıkacak. Sen ne yapsan habersiz olacaksın bundan. İçinde ne döndüğünü bile bilmediğin yanındaki dünyayı yönettim sandın şu zamana kadar. Halbuki sen, kendi dünyanın bile tanrısı değilsin. Bazen oluyor kendine maruz kalıyorsun. Oturup içindeki fırtınanın dinmesini bekliyorsun.
