Anadolu'da işsizliğin doğurduğu yegane iş olan dedikodu, almış yürümüştü. Mektep mahalle mi hususi muhasebe memurunu, tapucu müddeiumumiyi (savcı), mal müdürü şube reisini çekiştirir, on dakika sonra da kahvede beraberce tavla oynayıp garson kızlara sarkıntılık etmekten sıkılmazdı.
Sayfa 118Kitabı okudu
Bir uyusam gökyüzü yorgan olacak
Soluğumu bir üflesem
Dünyanın bütün metropollerinde yangın çıkacak
İçimi çeksem sönecek
Yanımda kibrit çakmayın
Kanımdaki alkol ateş alacak...
Sayın müdür bu bana küfür etmek istiyor
Sayın savcı bunun adı kundaklamak olmalı
Sayın eleştirmen bu şiir değil
Sayın garson hesabı kim ödeyecek
Cennetten cinnete giden yolda
Bu adam nasıl yürüyecek...
BEYZA ALKOÇ - BUL BENİ
"Ağabeyim," dedi Aziz Ata, konuşmaya devam ediyordu, "Savcı ile birlikte olay yerine gitti. Birkaç ekip birden yolladılar. Alan inceleniyor. Birkaç da gazeteci gitmiş. Televizyondan öğrenmeni istemedim... Hemen aramak istedim."
"İş aynı. Şu açık öğretimi bitirebilsem şef müdür filan olacağım da İngilizce denen laneti geçemiyorum. Amına koyim sanki İngiliz sörlerine hizmet ediyoruz. Biz Türk'üz vatandaş Türk! Ne sikime okutuyorlarsa..." Kamil bir an sustu ve aklına bir şeyler geldiğini belli eden bir yüz ifadesiyle Alper'e bakmaya başladı. "Ya aslında var ya... Lan ben bunu niye düşünemedim hiç? Çözmüşsün sen şimdi bu işi yani Boğaziçi filan tamam... Aslında babam okulu da ayarlatır benim yerime... Ha?" Alper anlamamış gibi baktı ama bal gibi anlamıştı. "Valla sonra dile benden ne dilersen. Şu vatan hainlerinin birinin oteli vardı, el koydular bizim Mehmet abi aldı. Oraya gönderirim seni hatunla ha? İngilizceyi tövbe geçemem ben... Sen onu halledersen gerisi bende..." "Yakalanırız ya resim kimlik filan," diye geveledi ne diyeceğini bilemeyen Alper. Sonra hiç inanmadığı halde, "Kul hakkı hem," dedi. "Oğlum gözetmen bilecek zaten. Babam ayarlar. Millet hakim, savcı, doktor, mühendis oldu böyle. Açık öğretimin kul hakkından ne olacak?" Alper'in hemen evet dememesine bozulmuştu kuzeni. "Neyse halledeceğiz artık bir şekil," dedi. Alper, sanki borç istenmiş de imkânı varken reddetmiş gibi suçluluk duydu, utandı. Lakin sustu. Hem demek Kamil, Alper'in bir hayır demesine derhal alınacak kadar hakir görüyordu aslında kendisini.
Sayfa 176 - Sözler: Şimdi ellerindedir Poseidon'un yabasıKitabı okudu
Kimi memnun etmeye çalışsam, diğeri sitem ediyordu. Bende yoruldum, Savcı Bey. Kalbimi ötelemekten ve geçmişin tekrarlanması korkusundan, gerçekten çok yoruldum.
İstediğin aşk, bir düşün gerçek olması kadar imkânsız...
Ephesus yayınlarıKitabı okudu
oğlumu gördüm bugün
oğlum onsekiz aylık
oğlum gördü
yurtlardan ve yuvalardan
okullardan önce bu demirparmaklığı
cam değil aramızda
demirparmaklık değil
polis değil savcı değil gardiyan değil
insanın insana kulluğudur
oğlumla aramızda duvar gibi yükselen
Sayfa 140Kitabı okudu
Düşünsenize sayın savcı, camı Fenikeliler buldu diye cam bardakla su içmemezlik edebilir miyiz? Camı kullanmak için bizim Fenikelileri kendimize uyruk kılmamız mı gerekir? Öyleyse Sayın Savcı, bırakın Kürtler de kendi türküsünü kendi sesiyle söylesin
Sayfa 106 - KırmızıkediKitabı okuyor
Zenginlik yalnızlıktan değil çoğulluktan gelir. Kuşları düşünün Sayın Savcı, ne büyük bir çeşit zenginliği ile süslerler gökyüzünü ve ağaçları. Yalnızca şahinleri sevip kırlangıçları düşman bilmek, en azından bizim çatı pervazlarımızın renksiz ve rüzgârsız kalması değil midir?
Sayfa 106 - KırmızıkediKitabı okuyor
Kasabanın epeyce dışındaki bir taş ocağından mermer çıkartıyorlar. Kayaları parçalamak için dinamit kullanılıyor. Yanlış yere konulan bir dinamit lokumu ya da kısa tutulmuş bir fitil. Taşların altında bir işçi kalmış. Diğeri hafif sıyrıklarla kurtulmuş. Savcı bey ve malum ekiple gittiğimizde işçiyi kayaların altından çıkarmış, bir kenara koymuşlar. Savcı yaralı kurtulan işçiyle konuşuyor. Otopsi teknisyenim makası eline almış işçinin pantolonunu kesmeye sıvanırken, arkadaşı savcının yanından ayrılıp yanımıza geliyor.
“Abi, kesmesen olur mu pantolonu? Oğlu var kendi boyunda. Ona veririz. O giyer.”
"Bana, konuşarak cevap ver!"
Ne çok isterdim konuşmayı ama yapamam Savcı bey!
"Özür dilerim."
Yüreğimden silinmeye başlayan korku, aynı yerine yerleşmeye başlamıştı en baştan. Öyle ki, kabına sığmaz bir hâl almıştı kalbim. Korktum... Kalbimin göğüs kafesimi aşıp kaçmasından korktum. Önüme eğilip tek dizinin üzerinde duran Savcı Bey'e baktım şaşkınca.
Nasıl bir adamdı bu?
Önce kızıyordu, sonra özür diliyordu. Önce sinirden elini masaya vuruyordu, sonra önümde diz çöküyordu. Önce öfkeyle bakıyordu, sonra olabildiğince merhametli davranıyordu.
Gözleri...
Çok güzeldi.
Ephesus yayınlarıKitabı okudu