Savruluş
Günaydın ey yalnız şehir
Günaydın içimi dağlayan öten kuşlar
Günaydın hüznümü tazeleyen masmavi dalgalar
Sevdiğimden haber mi var?
Denizin dalgaları vurur kıyıya
Benim yüreğime oturur kederi
İnce ince işleyen bu derdi
Hangi yalan avutur ki
Bir şarkı açarım hüznüme değer;
"Deniz anlatıyor mu beni sana
Hatırla sesimi dalga dalga
Sularda esen yel ben miyim ki
Sor suyun rüzgarına"
Alırım başımı giderim sonra
Susarım konuşsam ne fayda
Ben sustum konuşsun yazdıklarım
Şarkılarda kalsın
Mavi dalgalar alsın
Yalnız sevdiğim bilsin
Bendeki bu sırrı...
oturdum ölümü düşündüm
Yirmi yaşında ve hayat o kadar da güzel değilken
Ömrünün fasl-ı baharını neden aynı döngüye mahkum eder insan...
Kendi kabuğunu aşamayan,
hep aynı sığlıkta debelenerek kendini kurban eder mi insan.
Adım silinsin,izim kalmasın istiyorum demiştim ya Ali Lidar'ın "belki kadar kesin ve keşke kadar imkânsız" dizesine takılı kalmışken..
Zaten bı iz bırakmadan kaybolup gidişime tesselli İbrahim tenekeciyi bulmuşken, hani o demişti;
"Rabbim sen olmasan Kimin aklına gelirim ben."
Seni hiç unutmayan Rabbine sunacak güzel bir hikayen yokken...
Yaşından yorgun..yaşam tembelliği sanılan bu ağrılar kimden emanet,hangi alemden sirayet bilmiyorum.
Durup durup ölüm var diyorum kalbime..
Kazınan 'huvelbaki'bile çok koşmaya, durmadan koşmaya yetmiyor....
Aklım kadar karışık, gönlüm kadar damıtılmaya muhtaç bir ömür bırakıyorum geriye..
Her adımda biraz daha savruluş...
