Sabitlenmiş gönderi
Sevgilisinin yani okuduğu Kur’an-ı Kerim’in üzerine sıçrayan kanı şu ayete isabet etti Hz. Osman’ın: “Onlara karşı Allah sana yeter.”
Bir kitap okudu
144 syf.
10/10 puan verdi
·
Beğendi
Okur Takip Önerileri
Sürekli ertesi günü düşünüp kaygılanması yaşadığı anları berbat ediyordu.
Başkalarını sevmenin en üst derecesiydi bu özveri: Kendini silmek, elindeki her şeyi verip yine de az bulmak, hazırladığımız ama paylaşmadığımız bir mutluluğa sevinecek kadar sevmek.
Ya Rabbi! Bizleri canlı bir Kur’an halinde İslam’ı yaşayan peygamber aşıklarından eyle! Allah ve Rasulü’nün muhabbetini, ebedi saadet sermayemiz kıl! Amin..
“Allah’ım, ümmeti affet, çünkü onlar bilmiyorlar!”
Bu, şöyle bir savaşın ortasında, gürül gürül akan bir nehrin tersine yüzmeyi teklif etmek gibi geliyor kulağa. Ama sizce bir nehir hep aynı kuvvette mi akar?
O muzır insanlardan ki fenalık kendi içlerinde olduğu halde onu dışarıdan geliyor sanacaklar, bütün hayatları müddetince ağlayıp tazallüm edecekler…
Eskiden masum bir fikrim vardı. Sandım ki herhangi bir fenalık ruhumuzu baştan başa kirletir, onda hiçbir temiz nokta bırakmaz. Halbuki hakikatte her zaman böyle olmuyor. Manen düşen insanın bazen yalnız bir tarafı zedeleniyor öte tarafları tamamiyle salim kalabiliyor.
Benim için sevmek bir başka insanın vücudundan, ruhundan bir parça hükmüne girmek, onunla beraber gülüp ağlamak, ıstıraplarını paylaşmak demekti.
Programdaki bu iki madde çatışıyordu. Öyle işler çıkacaktı ki vicdan “yap” derken kanun “yapma” diye nehyedecekti.
“Kardeşinize hakaret ederek onu düşmüş olduğu günah çukuruna iyice itmeyin, çıkmasına yardımcı olun. Sizi böyle hallere düşürmeyen Allah’a şükredin. İlla kızacaksanız onun şahsına değil, günahına kızın.”
Ebu’d-Derdâ