şiir, insan ruhunun çölüne yağmurdur.
zor zamanlarda şiir, güzel bir çiçektir mezar üzerinde.
şiir sana ilaçtır!
insan kendisiyle yüzleşmesi için yazmalı bence. çünkü insan suda kendi suretini gördüğünden beri kendisini kendinden saklıyor. insanın kendine söylemeye korktuğu ne kadar çok şey var bu hayatta. insan biraz da bu yüzden kendinden uzakta kalmayı tercih ediyor. ruhunu kirleten kötü anıların sesini duymak istemiyor. seslense bile sesine sağır olmaktan korkuyor.
ağlıyordum ama dayanamayıp bilal abime, “dedeme şiir okumayacak mısın?” diye sordum. bilal abim uzun uzun anlattı: “hemom, insanın gözleri bir evin penceresi gibidir. ibram dedenin gözleri görmüyordu, belki bir penceresi yoktu ama o bir allah dostuydu. onun görmeyen gözleri dünyanın penceresiydi. ölmek zor bir şey değil, zor olan yaşamaktı. herkes ölecek çünkü. ibram dede zor olanı yaptı. bu yalan dünyada allah’ın bir kulu olarak yaşadı. onun tabiriyle iyi bir insan oldu. şimdi ben böyle bir insanın arkasından nasıl şiir okuyayım gözüm? ibram dedemin kendisi baştan sona dünyanın en güzel şiiriydi zaten.”
sen allah için, kendin için her daim iyi bir insan olmaya çalış...
unutma gece ne kadar karanlık olursa olsun üzerine doğan sabahı durduramaz. yani hayat biz istesek de istemesek de bize sormadan devam ediyor. bize düşen de iyi bir insan olma çabası...
insanın gerçek yurdu çocukluğudur, derlerdi; insan ömrünün sonuna kadar ona komşu olur. zaman geçtikçe anladım bunu. bağırarak susturmak istediğim içimdeki çocuğun sesi, bütün korkunçluğuyla hep eşlik etti bana.
Sayfa 7
İnsan dostluğunu, dostunu yüreğinde duyabilmeli. Ben Müslüm’ü hiç unutmadım. Ömrümün sonuna kadar da benimle, çocukluğumda yaşayacağından eminim. Biliyorum, yaşayanların yeri yeryüzüdür ve günle güneşle başlar, ayla biter. Müslüm içinse hayat, sonu olmayan bir gökyüzü gibi.
İLETİŞİM YAYINLARIKitabı okudu