Güvenli alanı sağlamanın yanı sıra, ebeveynimizin adım adım bizim
bağımsızlığa doğru ilerlememize izin vermeleri gerekmektedir. Bize
tam olarak yeterli yardımı sağlamalılardır. Bu narin bir dengedir; ne
çok az, ne de çok fazla. Çoğu ebeveyn ortada bir yerde durur ve çoğu
çocuk normal seviyede bir özerklik geliştirir. Ancak iki aşın uçtaki ebeveynin
çocuklan Bağımlılık şeması geliştirir.
Mümkün olan en iyi durumda, ebeveynler bize dünyayı keşfetmemiz
için özgürlük ve ihtiyaç duyduğumuzda destek verirler. Gerçekten
ihtiyacımız olduğu zaman yardım sağlarlar ve kendi başımıza başarabilme
becerimize güvenirler. Güvende hissetmemiz için koruma ve güvence,
tek başımıza gidebilmemiz için de özgürlük ve teşvik sağlarlar.
Bağımlılık şeması erken dönemlerde oluşur. Çocuğun bağımlılık
ihtiyaçlarını karşılayamayan ebeveynler veya çocuğun bağımsızlığını
bastıran ebeveyn genellikle küçük yaşlarda bunu yapmaya başlarlar -
genellikle çocuğun yürümeye başladığı zamanlarda. Çocuk okula başladığı
zaman şema kökleşmiş bir şekilde yerindedir. Bizim sonradan
gördüğümüz, örneğin ergenlikte, çok önce başlayan bir sürecin sadece
devamıdır.
Sayfa 223
Yağmur... Sonsuz bir tekrar gibi yağan damlaların metafizik rezonansı. Yağmur damlaları beni bir önceki cümlenin öznesini, üç nokta ile cümlenin kalanından ayırmaya zorluyor. Bir isim cümlesi beni uykusuz bir cümleye, tüm bu karanlık içinde yüklem bulmaktan kurtarıyor.
Yağmur, fani oluşun sahnesinde bir sonsuzluk provası yapıyor. Her damla
"Şimdi güzelim, seni ölene kadar kışkırtıp tahrik edeceğim," dedi Clay ve eliyle omuzlarından, seksi sırtına ve kalçalarına kadar bedenini okşadı. Başpar- maklarını onun vücudunda en sevdiği noktaya; bacak- larıyla poposunun birleştiği yere koyarak kalçalarını ayırdı. "Gördüğüm en mükemmel kıça sahipsin. Bu kıça yapabileceklerimi
Sayfa 180
ATSIZ'DA TARİH ANLAYIŞI: Atsız'ın lisans öğrenimi, Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü (Edebiyat Zümresi) olduğu hâlde bilim adamı olarak tarihle daha çok ilgilenmiş, bu konuda daha çok eser vermiştir. “Türk tarihinin içinde yüzüyorum. Diyebilirim ki her günüm 27 asrın içinde geçiyor." diyecek ölçüde (Atsız 1992: 67) kendisini tarihle
