sen yoktun.. hiç olmadın.. ve ben olmayışına aşıktım...
Her şey unutulabilir, hele ki hiç var olmamış biri.
Sayfa 208 - LidiaKitabı okudu
“Sana küstüğümde sen yoktun daha, yokluğuna küsmüştüm sonra sen geldin.Kendime isteyemezdim seni öyle güzeldin.Şimdi varmışsın gibi küsüyorum yokluğuna(...)”
"Seni tanımıyorum ama denk geliyorsun işte;
sıradan bir kitabın orta sayfasında,
bir yoksunluk cümlesinde,
bir şiirin en acıyan yerinde,
yağmur sonrası gökyüzünde,
yalnızlığın yedi renginde...
Kitaplarla konuşuyorsun benimle sonra izlediğim bir filmde karşıma çıkıyorsun ansızın.
Dedim ya, tanımıyorum seni.
Karşımda durup sadece susuyorsun.
Nefesinin sıcağını bile bilmezken sessizliğinle üşüyorum!
•
Suskunluğun gücü
en ağır kelimelerden daha etkilidir.
Susmak, delirtmektir.
Susmak, en edepli hakarettir.
•
•
Velhasıl bittiğini, gittiğinde değil
bensizliğin avlusunda pırıl pırıl
gülümsediğini gördüğümde anladım...
•
Neyin var, diye sordular
Babam yok dedim
Sustular.
•
•
“Sen yoktun,
Kanayan bir sevda vardı,
Yeryüzü ıssızlığında.”
Sayfa 60 - Everest Yayınları
Sen yoktun o zamanlar,
çocukluğumda en çok yağmuru severdim ben…
Ne zaman bir dert gelse bana,
yağmur yağar,
dinler,
dokunur,
ve topraktan kalkan
o kokuyu koklardım…
Ateşim sönerdi..
Sonra büyüdüm..
Gözlerini gördüm,
yandım,
yağmur yağdı,
ve ilk kez sönmedim…
Ben yağmurdan daha fazla bi seni sevebildim…
