304 syf.
·
Not rated
Momo.. şu sıralar epeyce popüler olan bir kitap. Bu sebepten beklentimi aşağıya çekmeye çalıştım, nitekim harika, dehşet, olağanüstü demeyeceğim. Ancak gerçek. Evet hakiki bir kitap. Bir çocuk kitabı bir masal desem değil, fantastik bir roman desem emin değilim. Herkes okusunluk bir kitap evet! Her anne her baba okumalı, anlatmalı. Her evde olmalı ve her çocuk tanışmalı Momo ile.
1973 yılında yazılıyor kitap, yaklaşık elli sene sonra okuyorum. Evet dedim, evet bu bizim içinde bulunduğumuz çıkmaz. Ama bakın, elli sene önce söylenmiş bugün bu çıkmazdakiler. Teknoliji çağından önce ki o zaman ile günümüz arasında dahi ciddi bir fark var iken eskinin, üretkenliğin, samimiyetin güzelliği işleniyor. Dostluk kavramı sıkı sıkıya anlatılırken, konuşarak halledilir diyor yazar. Elbette iyi de bir dinleyici olmak gerekir. Kapitalist sisteme dem vuruyor daha o zamandan, çok ve en hırsı ile asık suratlı robotlara nasıl dönüşüyoruz anlatıyor. Grinin belirsiz ve soğuk hâlini vurguluyor. Zaman, en önemlisi zaman. Hayır zamanım yok değil. Zamanımızı boş şeylere harcamayalım derken insanlıktan nasıl koptuk onu anlatıyor. Çok çalışayım, çok kazanayım, cool olayım, lüks yaşayayım... Niçin?
Uyanmanızı sağlayacak, zamanım yok diyenlerimizin önüne gerçekleri serecek bir kitap. Tabii okumaya vaktiniz var ise :)
Momo 
Michael Ende
Çok güzel
Ben küçükken düşmüşüz
gurbetin yollarına,
Sene 1973, hayal meyal aklımda.
Kardeşim Ali yeni doğmuştu,
Minicik bir bebekti kundakta.
Ve ağlayışları ve ağlayışları,
Sanki isyandı gurbet ocağına..
Kadınlar konusuyorlardı: “Sabaha çıkmaz, ölür. Bu çocuklar ne olacak?” Evet, biz ne olacaktık. Bugün 28 Mart 1973. Kaç sene olmus anam öleli. Demek 45 yıl olmus. 41 yasındaydı rahmetli. Sağ olsaydı 86 yasında olacaktı. Çok mu? Daha saçlarında bir tane ak yoktu. Benim güzel anam, neseli, kalender, çalıskan anam. Anam veremden uzun zamandır yatıyordu. Verem anama ayrı bir güzellik vermisti. Beyaz arı-duru bir renge bürünmüstü. Yanaklarında hafif pembelik vardır. Gözleri, ah gözleri… gözlerinin içi gülerdi anamın. Ah o ana gözler… bizlere,
evlatlarına bakarken gülen gözleri” (Türk Edebiyatı: S.133, s.16).
Osman Yüksel’in annesi Emine Hanım, 28 Mart 1928 tarihinde veremden vefat etti. Osman Yüksel 11 yasında iken annesinin ölümü üzerine çok ağlamıstır. Annesinin vefatından
45 yıl sonra günlüğünde yazdığı yazı, annesine olan bağlılığını göstermektedir: “Anam Seninle Bulusabilecek miyiz? (28 Mart 1973) 1928’in 28 Mart Salı günü zavallı anacığım ölmüstü. Yukarı mutbahta ocakta ates yanıyordu. Ben ocağın basında kıvrılmıs uyur gibi yapıyor, yatıyordum. Anam asağı odada babamın odasında zekârat çekiyordu. Kadınlar
konusuyorlardı: “Sabaha çıkmaz, ölür. Bu çocuklar ne olacak?” Evet, biz ne olacaktık. Bugün
28 Mart 1973. Kaç sene olmus anam öleli. Demek 45 yıl olmus. 41 yasındaydı rahmetli. Sağ
olsaydı 86 yasında olacaktı. Çok mu? Daha saçlarında bir tane ak yoktu. Benim güzel anam,
neseli, kalender, çalıskan anam. Anam veremden uzun zamandır yatıyordu. Verem anama ayrı
bir güzellik vermisti. Beyaz arı-duru bir renge bürünmüstü. Yanaklarında hafif pembelik
vardır. Gözleri, ah gözleri… gözlerinin içi gülerdi anamın. Ah o ana gözler… bizlere,
evlatlarına bakarken gülen gözleri” (Türk Edebiyatı: S.133, s.16).
Gülerken ağlayanım, ağlarken gülenim
Varlığım, nedenim, alınyazım benim
Elbette ağlamayacaksın
Çünkü sonsuzluklar
Sonsuz sevenler içindir
Çünkü ölüm
Sevmeyi ve ölmeyi bilenler içindir.”
Ümit Yaşar Oğuzcan, kendi tasviriyle “aşkın ve ölümün şairi”… Hüzün dolu bir yaşam boyu ölüme hasret çekmiş, çaresiz bir melankolik…
Hayatı boyunca