Dostoyevski’nin de dediği gibi:
“Seni düşünmeyen, anlamak istemeyen, anlamamazlıktan gelen insanlara yön değil, yol vermelisin."
Hikayenin sonunu biliyordum, canımın yanacağını da. Gene de seni yaşamak istedim. Bazen hikayenin sonunu bilmen onu tekrar okumayacağın anlamına gelmez.
Senin yüzünden ağlarken bile seni istiyordum o kadar seviyordum seni...
"Demiştim sana işte, bunca yükü kaldırmaz bu beden.
Eğer bir şehirden göç ettiysen,
Karşılamazmış seni hiçbir şehir.
Bazı şeyler değil, her şey olmuyormuş eskisi gibi.
Gidilmiyormuş yani,
Tahmin edemedik.
Hissedemedik de,
Ama demiştim sana işte, bunca yükü kaldıramaz bu beden.”
“ Oysa ben, gönlümün orta yerinde kök salan bu duygudan seni haberdâr etmek isterdim.”
Ve bayram yaklaşıyor,en son bayramın hayatımın en güzel ve en son bayrami olacağını bilemezdim.
Şimdi yetim bir çocuk gibi boynu bükük kaldım
Sensiz kalınca.
Bir umudum vardı benim.
Sana açılan bir sokağım vardı
Adını kimselerin bilmediği,kimselerin
Okumadığı şiirlerim vardı
Öznesi sen olan.sen ile ben arasına virgül dahi koymadığim cümlelerim