İnsanlar içinde bir sana inandım
Bir seni sevdim kendimden başka
Uykularımın bölündüğü saatlerde
Sendin düşündüğüm soluk soluk
Sivri bıçaklar gibiydin karanlığımda
Gözümü yumsam seni görüyordum
Oynak türkülere benziyen yürüyüşünle
Sen çıkıyordun karşıma
Karanlığımda
İki yıldızdı ellerin görülmedik
Karanlığımda
Bir orman yangınıydı dudakların
Ümit Yaşar Oğuzcan
Beni güzel hatırla
Bunlar son satırlar
Farzet ki bir rüyaydım esip geçtim hayatından
Yada bir yağmur sel oldum sokağında
Sonra toprak çekti suyu kaybolup gittim
Beklide bir rüyaydım
Senin için..
Uyandın ve ben bittim
Beni güzel hatırla
Çünkü sevdim seni ben her şeyini
Sana sırdaş oldum dost oldum koynumda ağladın
Yüzüne vurmadım hiçbir
"Sen ve ben... Aaron, bizim gibi insanlar iyi şeylerin yok olacağını düşünür, çünkü hep öyle oldu. İyi şeyler hiçbir zaman kalıcı olmadı hayatımızda; mutluluk hiçbir zaman uzun sürmedi. Ve nedense yalnızca yaşadıklarımızı bekleyebiliyoruz."
Artık tamamen anksiyeteye teslim oluyorum, hain bedenim kendini kapatıyor ve Ella ellerimi tutup düşmemi engelliyor. Onun gözlerine bakarken kalbim yerinden çıkacak gibi atıyor.
"Ama ne fark ettim biliyor musun?" diyor Ella. "Bu döngüyü kırabilecek gücümüz olduğunu fark ettim. Kendimiz için de birbirimiz için de mutluluğu seçebiliriz. Bunu sık sık yaparsak, yeni normalimiz haline gelir ve geçmişimizin yerini alır. Mutluluğu her gün yaşarsak artık tuhaf hissetmeyiz."
"Ella..."
"Seni seviyorum" diyor. "Seni hep sevdim. Hiçbir yere gitmiyorum."