seni yazıyorum...
Ben aslında şiir yazmak değil,
Seni yaşamak istiyordum
Ama yoksun sen artık...
Ne yapılır ki şimdi , seni yazıyorum...
.
Ne zaman şiir yazmak istediysem
Seni yazdım ,senden öteye gidemedim .
Sayfa 78Kitabı okuyor
Seni sevmek, seni düşünmek, sana mektup yazmak yaşamak için elzem. Ve ben seni tanımayan insanların nasıl bahtiyar olabildiklerine şaşarım.
Sayfa 473 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okuyor
" "Hikaye anlatacağına" dedi, bırak hikayelerin seni anlatsın. Onları kendi hayatına uygula. Her gün üzerine bir fakirlik elbisesi geçir ve içindeki dünyayı Hazreti İbrahim Aleyhisselam'ın bıçağıyla kes. Unutma, eğer bu dünyayı istersen sadece bu dünyaya alırsın, ama eğer Allah'ı istersen, hem dünyayı hem ahireti alırsın." Kısa bir duraklamadan sonra gülümseyerek baktı ama su götürmez bir ciddiyetle konuştu: " Bunu anlamak için" dedi, " sen de (Rabbini arayan her gerçek arayışcı gibi), hamile kalmak zorundasın, işte bu kadar!"
Sayfa 138Kitabı okuyor
20 Nisan 2024
İki küfürün arasına sıkıştı benliğim.Hep değer verdiklerim gitti ve şimdi burdayım.Sayfalar yazıyorum,çürütüyorum ama burdayım.Hep burdaydım ama görmediler.Onlar görmeyince ben gittim.Kırıldığımı ağladığımı görmediler,ben yine gittim.Gidersem kendime değer vermiş olurum sandım.Gittiğim yolda yürümeye çalışır şekilde topallarken boğazımdan kan geldi.Yere yığıldım.Doktorun söylediklerini dinlerken sadece annemi izledim.Yüzünü,benim için üzülmesini izledim.Belki bencilce gelecek ama annemin benim için üzülmesi bana iyi geldi.Hala adıma üzülen birileri varmış hissini sevdim.Kalp kırarken düşünmedikleri hayatımı sonlandırırsam belki mutlu olabilirim şimdi.Onlar da mutlu olurlar ve ben onları mutlu etmeyi hala her şeyden çok istiyorum.Hayatımdan birer birer çıktılar ama belki ben hayattan çıkarsam onların da üzerinden bir yük kalkabilir.O yükü üzerlerinden kaldırmak isteyecek kadar seviyorum onları.Kendime üç gün tanıdım.20 Nisan 2024.Bu tarihe kadar seni bu dünyadaki her şeyden çok seviyorum.Umarım bu tarihten sonra da buraya yazmak için çok geç olur ve seni dünyadaki her şeyden çok sevmem için bir dünyam olmaz.Yukarıdan izlerim seni belki,belki orası daha huzurludur.Sen benim yokluğumu aramazsın biliyorum ama olur da ararsan belki yukarıdan izlerken hafif bir tebessüm oluşur yüzümde.Seni, kendime tanıdığım üç günlük ömrüm kadar çok seviyorum.(sen hiç inanmasan da.)
Artık koşmaya mecalin kalmamış gibi... Sanki içinde o kadar çok şey eksilmiş ki... Koşup sarılamıyorsun kimseye. İçinde yaşadığın şeyler yormuş seni... Dile getiremediklerinin altında usul usul ezilmiş için... Sanki düşmek ilk defa bu kadar çok canını yakıyor ve birini, canını,kaybetmekten ilk defa bu kadar korkuyorsun, kıymetini anlıyorsun. Yüreğin titriyor, gözlerin doluyor ama yine onun için ayakta kalmak zorundasın kendini unutuyor gibisin usulca. Cıvıltın,neşen yok mesela artık,kelimeler kifayetsiz. Artık yazmak bile mümkün değil. Zaman ve yaşananlar seni sen kılıyor.
yazmak lüzum ettiğinde
ya da ihtiyaç hâsıl olduğunda ruhta
önce "yalnızlığı” davet edersin.
ama yalnızlık yalnız gelmez
o hüzünle yoldaştır.
mecbursun ikisini de buyur etmeye.
sarar seni ikisi de
sabret, kabul et...
biraz sonra sana cümleler bırakacaklar
işleri bittiğinde sessizce ayrılacaklar.
"Biz gidiyoruz" demeden
ve sen arkalarından el etmeden.
her şey, herkes oldun yazarken
kendini bile affederken...
bitkin... bitkin kalkacaksın oturduğun yerden.
Bayrağıma sema dünden alışık,
Yiğidim, altın çağ yazmak için gel,
Köhne çağa mezar kazmak için gel!
...
Kosova'da şehit Murat Sultan ol,
İstanbul'da Ulubatlı Hasan ol,
Plevne'de Şanlı Gazi Osman ol,
Bu ömür içinde sevgili iki meşgalem var, seni düşünmek, yazı yazmak.
Sayfa 144 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okuyor
Nerdesin? Meğer ne doldurulmaz bir derinlikmiş yokluğun. Kaderde bu sensizlik de varmış. Her insanın yüzünde sana benzeyen bir şey aramak da varmış. Sesini duymak varmış şarkılarda, bütün kitaplarda seni okumak varmış. Meğer ne dayanılmaz bir şeymiş yokluğun. Kağıtlara seni yazmak varmış, renk renk düşünmek varmış seni, çiçek çiçek koklamak varmış. Artık hiç yazmasan da olur hiç gelmesen de... Meğer ne türlü bir ölümmüş yokluğun.
SÜT
Senelerden beri yapmadığım şeyi yaptım: Süt içtim. Dükkânın içinde su buharı, süt kokusu, insanı ağlatıp uyutacak, kırk sene evvelki bir beşik hatırasına kadar sürüklüyordu... Evet, senelerden beri ne erken uyanmış, ne de süt içmiştim. İşe sütle başlıyorduk. Ne haristi parmaklarımız anamızın göğsünde. O ne dişsiz bir canavar ağzı idi
