Hiçbir şey yapmadan yorulmak, kaybederek yorulmaktan daha güzel değildi...
Bu hayatın geçici olduğunu anlaması için insanların muhakkak kaybetmesi gerekiyordu. Kaybetmeyenler hayatla gereksiz yere boğuşmaya devam edecekti.
Hayatın tüm renklerinin içindeydiler ama kendi renklerini bulamamışlardı...
Okur Takip Önerileri
Ölmek ancak bir insanın aklından silindiğin zaman tam anlamıyla ölmektir
Ayrılık üzerine çok şiir okudum, çok film izledim ama hiçbiri yaşamak kadar acı değilmiş
Şeytanın bile aklına gelmeyecek bir gidişti seninkisi
Bakışlarda gizlidir elbet sevmeyenin seven tarafı
Yaşamaya korktuğumuz hayatların, hayalini kurar olduk
Öyle bir ayrıldın ki benden ayrılık bile utandı gidişinden...
Yolcu ettin beni senin olmadığın her yere
Sevdiğin insanin gitmesi, kalanı ölüme terk etmek gibiymiş
Geçmişine saplanmış her insan, yeni insanlarla yeni geçmişler oluşturmaktan kaçar!
Ve bir gün anlarsın ki
Acıların aynı sadece zaman farklı...
İnsan en çok neyden kaçarsa ona yakalanırmış hayatta...
Belki bir gün yeniden karşılaşırız. Seni çok özleyeceğim
Ve her şey hızla yetişti sonra
Sarı bir günün kahverengi yarınına
Çünkü sevdikçe beni sen kendini tanıdın
Bütün yorgunluklara ve çaresizliklere rağmen yürümek, yaşamanın ta kendisiymiş...