Zavallı çocuklar! Sizin o mini mini elleriniz birkaç asırdan beri insanlığın altında inlediği esaret zincirlerini kırmak için değil, belki kendinizi gibi küçük kuşları, güzel çiçekleri okşamak içindir.
Sayfa 21 - Anonim YayıncılıkKitabı okuyor
Bir çocuğun diğer bir çocuktan medet umması, diğerinin buna sevgiyle karşılık vererek dolabın içine saklamak gibi masumane bir çözüm bulması ne etkileyici bir şey!
Sayfa 21 - Anonim YayıncılıkKitabı okuyor
Hayatın kendisi bu değilmidir?
'' Bazen yoracak kadar koşturur, bazen uzun müsaadeler vererek vapuru kaybettirir. Yanlış saat, muhakemesi bozulmuş bir zihne benziyor! ''
Sayfa 68Kitabı okuyor
'' Gökyüzünde seherin renkleri, yeryüzünde yaldızlı bir sabah, çiçeklerden bir gelin odası, kuş sesleriyle alkışlanan ilk aşk busesi ebedi olmaya layık değil midir? ''
Sayfa 45Kitabı okuyor
'' Bence en hakiki ikbal, ruhun göründüğü iki güzel göz:en büyük servet,kalbin hissini gösteren gül renginde dudaklardan akseden tebessümdür. ''
Sayfa 40Kitabı okuyor
Evlilik için ne gerekli
Evlilikte en çok aranılan karakter ve mizaç uygunluğu değil midir
Sayfa 57 - Kapra YayıncılıkKitabı okuyor
Evlilik için gerekli olan asalet ve zenginlik ve mevki değil midir?
Hayır, anneciğim! bence değil... güzellik ve namus... Sevgi de çoğu zaman bunların ardından gelir
Sayfa 57 - Kapra YayıncılıkKitabı okuyor
"...Çünkü para, mücevher, mal mülk gönül meselelerinde işe yaramıyordu."
Şimdi ne yapmalı? Bir cehennem ateşi içinde kalan hayata sonuna kadar tahammül mü etmeli? Hayatın gayesi yok olursa yaşamakta ne lezzet var?
Sayfa 67Kitabı okudu
Beni gündüzleri düşündüren, gece sabahlara kadar uyutmayan hep sensin.
"Ağlamak, uğradığımız felaketlere karşı vücudumuzda kalan kuvvet kalıntılarının bir feryadıdır. Ağlayamadığımız zamanlar bizde o iktidarın da mahvolduğu vakitlerdir ki onun yerine geçen etkili bir sessizlik en şiddetli elem gözyaşından gönül yakıcıdır."
Büyük ihtimalle pişmandı.
Ama bazen pişmanlıklar yapılan hataların yok sayılması için yeterli olmuyordu...
Ağlamak, uğradığımız felaketlere karşı vücudumuzda kalan son kuvvetin bir feryadıdır. Ağlayamadığımız zamanlar, bizde o kuvvetin de mahvolduğu vakitlerdir ki, onun yerini alan dokunaklı bir sessizlik en şiddetli acıyla dökülen gözyaşlarından daha yürek sızlatıcıdır.
Sayfa 17Kitabı okuyor
