ishiguro'yu ikinci okuyuşum. ilk okuduğum onun ilk kitabı uzak tepeler'di.
ishi'nin tarzı sürükleyicilikle sıkıcılık arasında bir yerde. hikaye başında size yakın vakitte gerçekleşmesini beklediğiniz bir olaydan bahsediyor, son bir iki sayfa kalana dek de düğümü bir türlü çözmüyor. sürükleyici bir tarz ancak tam güzel yerinde reklam arasına girmiş gibi hissettiriyor.
kitabın anlattığı konudan (aşk) ziyade nasıl anlattığı ilgi çekici. kitabın arkasında yazdığı gibi "bir roman düşünün ki asıl anlattığı tek bir satırında dahi geçmeyen duygular olsun." ishi okumanın asıl zevki alt metinleri okuyabilmekte yatıyor.
Stevens'a hem kızıyor hem üzülüyorsunuz, arada bırakıyor insanı. Ben ana bacı sövmeyi tercih ettim. tamam en iyi baş uşak sensin ya, vakur da sensin, kaçırdın gül gibi kızı. Kenton için ise sadece üzüldüm ben. Halbuki ikisinin de daha cesur davranıp duygularını saklı tutmama şansı vardı. Olmadı. Tek bir söz çıkmadı ikisinden de. Buruk roman.
Vakur felsefesi de okuduğum zaman beni düşündürmüştü. Ancak ben bunun köle ahlakını manasız yere ulvileştirmek olduğunu düşünüyorum.
şu ana fikirleri de fazla basit buldum: "Öyleyse bu kadar dönüp arkama bakmamam, daha olumlu bir bakış açısı benimsemem ve günümden arda kalanları en iyi biçimde değerlendirmeye çalışmam gerektiği öğüdünde de gerçek payı vardır belki."
"Bizim gibilerin, hiç değilse doğru ve değerli bir şeye ufak da olsa katkıda bulunmaya çalışmamız yeterli olacaktır kuşkusuz."
Kitabı okuduktan sonra bir de filmini izledim. Kitaba bayağı bağlı kalınmış ve daha akıcıydı. Tavsiye ederim.
