Olup bitenler hakkında konuşmadıkça unutuyordun da. Olanları unuttu. Kalbinin kırık olduğunu, yaralarını unuttu.
Şans, talih, kader, kısmet diye diye yürüyordu sokakta.
Sırtını dayayabileceği bir babaya öyle ihtiyacı vardı ki, yıllar boyu ördüğü bütün duvarları kendine baba diye ördü.
"... Bunca yokluk içinde var olmaya çalışıyorum."
'Herkesin zamanı var, her şey vaktine esir, hayırlısını versin Allah.'
İnsan böyle bir şey. Nerede, hangi yaşta olursa olsun, kabuğunu kırıp içine baksan içi cılk yara. Yarasız, dertsiz, sırsız insan yok da, işte kimisi üstünü iyi örtüyor. Ben de örttüm. O kadar kapattım ki, kendim bile sormadım kendime.
Sayfa 198 - Doğan kitap Yayıncılık
Her şeyden, herkesten kaçmanın soluklanacak bir durağı var, ama kendinden kaçıyorsan durmadan kaçıyorsun, durduğun, dinlendiğin bir an bile olmuyor.
Sayfa 198 - Doğan kitap Yayıncılık
Bu acıyı bin farklı cümleyle anlatabilirim ben, ama hepsi aynı kapıya çıkar.
Sayfa 178 - Doğan kitap Yayıncılık
Bazen suyun berraklaşması için önce bulanması gerekiyor. Ben hep o bulanık suyun içindeydim. Dibi göremiyordum. Bulanık bir suyun içinde yüzmüşüm ömür boyu. Doğduğumdan beri bozuk görüyormuşum her şeyi, yanlış duyuyormuşum. Hepimiz öyleymişiz aslında, sadece ben değil, hepimiz. Ben anneme hiç sarılmadım. Annemin kokusunun nasıl olduğunu bilmiyorum. Karşıdan gelen sigara kokusunu annemin kokusu olarak alırdım. Bu yüzden sigara içmedim mesela ben hiç. Annemi değil, annemin kokusunu hatırlatırdı. Ona yaklaşamamayı, sarılamamayı, annemin dizine hiç yatamamış olmayı hatırlatırdı. Annemi öyle tanımıştım ben. Soğuk, mesafeli, öfkeli, suskun. Ben bütün anneler öyle zannederdim. Başka anne de görmüyorduk pek. Kıyaslamayı bilmiyorduk. Kıyaslamayı Nurten'le öğrendim. Nurten çocukları sevdikçe, onlara sarıldıkça, onları kucakladıkça kendi yoksunluğumu gördüm. İçten içe kıskandığım zamanlar bile oldu kendi çocuklarımı.
Sayfa 165 - Doğan kitap Yayıncılık
İçinde hep sevilmeyi bekleyen bir çocuk var.
Sayfa 126 - Doğan kitap Yayıncılık
Ben de hayattayım ama yaşıyor musun bilmiyorum. Ağız dolusu gülmedim bir kere bile.
Sayfa 121 - Doğan kitap Yayıncılık
Hiçbir yere ait hissedemiyorum kendimi. Hiçbir eve, hiçbir aileye, hiçbir topluluğa. Hiç arkadaş grubum olmadı benim mesela.
Sayfa 120 - Doğan kitap Yayıncılık
Ben neden gidemedim sahi? Bu kadar çok gitmek isteyip de neden gidemedim? Hep gitmek istedim ben ama, bunun şu yaşımla alakası yok, ben hep gitmek istedim. Olduğum her yerden kaçtım.
Sayfa 119 - Doğan kitap Yayıncılık