Hayatın Anlamı Var mıdır?
“Hayatın anlamı”nın anlamdan yoksun olduğu savı, genel olarak, hayatın anlam taşıyabilecek cinsten bir şey olmadığını ifade eder — tıpkı bir sesin de renk taşıyabilecek cinsten bir şey olmaması gibi. Bu durumda, tıpkı “bir senfoninin rengi” tanımının (belki metaforik olarak anlamlı olabileceği halde) özünde anlamsız olması gibi, “hayatın anlamı” da (yine, hayatın anlamından metaforik olarak söz edilebilecek olduğu halde) özünde anlamsızdır.
Sayfa 210
..
Ey tatlı sevgilim
Kurşun güneşinde
Dikine bakışın
Ve altın rengi tenin
Seni betimlerken
Tüm ayak bilekleri
Çıkıp gelirler ruha
Tıpkı tükürükler gibi
Senin saçlarında
Geçmişin aksi
Duruyorsun hala
Parlak bir kağıt gibi
Getirsin dudakların
Sözcükleri kötülüğü ve ateşi
Ama bir lav tonuyla
Hayır' dır sesin söylediği
Şensiz Kalan Bu Şehri Yakmayı Çok İstedim
Mavi bir aleme dönüştürdüm yüreğime bir anda
Tutuşturmak istedim beni böyle umarsız bırakıp gittiğin bu zalim şehri
Yakamadım; gözlerin dikildi karşıma bir caddenin tam ortasında
İnanılmaz güzel bakıyordu gözlerime, hafif ıslak
En özel, en bilinmeyen türleri açmıştı papatyaların
Hatıralarınla titriyordu içim, kuşlar kanatıyordu gönlümü
Simsiyah bulutlar geçiyordu göğümden Anlamak üzereydim Neron'un Roma'yı neden yaktığını
Karanlık bir koridor açıldı önümde, anlayamadım
Yenik düşmüş bir Napolyon kadar mutsuzdum aslında
İntihara kalkışan Hitler kadar çaresiz
Yakmak üzereydim ki bu şehri, hatıraların içli bir yağmur gibi boşandı üzerime
Kediler geçti birden kavşaklarından şehrin acı acı miyavladılar, gözlerime baktılar, kızgındılar, kırgındılar
Onlarda tutulmuşlar anladım sana bendeki kadar
Onlar da terk ettiğin bu şehri çaresiz
Yakmak istiyorlar, yakamıyorlar
Saçların dikildi karşıma bir sokak köşesinde
Her telinde parmaklarımın izleri parlıyordu Benzersiz kokunu alıyordu kıvrımlarından rüzgar
Gözleri doluyordu saçlarına bakan kedilerin
Her biri bir kenarda darmadağın
Çömelip kalıyordu, yutkunuyordu
Rengi kaçıyordu pencerelerde perdelerin
Nereye yürüdüysem bakışın, duruşun,sesin Anladım; söndürmeyelim tutuşan yüreğimi Kendimi yakmış olurum yakarsam bir şehri Çünkü sen her şeyinle bendesin.
Sayfa 9
"Gerçek, Yargıç. Ben zaten biliyorum. Sadece duymak istiyorum."
Nefesleri zorlaşıyor ve çığlıkları daha da sertleşiyor. Çaba sarf ediyor ama sonunda tekrar konuşuyor.
"Biz sadece o kadınlarla aynı acıyı hissetmenizi istedik çünkü siz ikiniz onu savunmaktan vazgeçmediniz!"
O tanıdık soğukluk üzerime çöküyor ve yavaşça ayağa kalkarak, artık bıçaklı çılgın bir orospu olduğumu bildiği için korkudan titreyen Murdock'a doğru ilerliyorum. Eminim Kyle'ın vücudundan tüm eti sıyıran kişi olduğum gerçeği şu anda sinirlerine zarar veriyordur.
Plak atlamaya başlıyor, şarkı sona eriyor ve ben Murdock'ın gövdesine hiçbir uyarı yapmadan saplarken rahatsız edici sesin devam etmesine izin veriyorum. Yaradan kan akıyor ve kırmızı tüyler ten rengi tişörtün üzerinde gittikçe büyüyor.
Lal beyazı, Jean Genet'nin sesi. Bir sesin anısının rengi vardır; Genet'nin sesinde ışıltılı, aynı zamanda afacan bir şey vardı. Hâlâ kulaklarımda. Tütünün işlediği ses; hafif kısık, dişimsi, ama güleç bir ses. Zamanla kalınlaştı, sakinledi; ama hep mevcut, ivedi. Sevdalı Tutsak'ta şunu yazacaktır: "Bütün sesler gibi benimki de hilelidir; bu seslerdeki hilenin farkına varsa bile, hiçbir okur bunların doğasını bilemez."
Sayfa 7Kitabı okudu
Peki ya içimizdeki yolculuklar..
...
İki valiz, bir omuz çantası ve üzerinde büyük mağazalardan birinin adı ve arması bulunan büyükçe bir naylon torbaya doldurduğu gücenik geçmişiyle, terminalin, yüzlerce sesin kesişmesinden oluşan duman rengi uğultusu içinde, geldiği yere benzeyen bir boşlukla bakıyordu gideceği yöne.
Kırmızı Kedi Yayınevi
