Aman Ayrılıq, Yaman Ayrılıq
Babamla terminaldeyiz. Otobüs beklerken el ele tuşuyoruz, bazen ellerimiz birbirimize ağır geliyor, bırakıyoruz. Dokunmak, bulutların birbiriyle çarpışmasına eş değerdir, yağmuru hızlandırır. Bunu hissettiğimiz için bazen ne yapacağımızı bilemiyoruz. Birbirimizin gözüne bakamıyoruz, ikimiz de kafamızı başka yönlere çevirip konuşuyoruz. Araya başka şeyler sokarak, birbirimizi güldürmeye çalışıyoruz. “Ben iyiyim bak, sen de iyi ol. Sakın benim için üzülme" mesajı veriyoruz birbirimize.
Aslında ruhlarımız birbirine sıkıca sarılmış hüngür hüngür ağlıyor. İç seslerimiz duyuluyor, sessizliğin içinden. Içimizdeki sesler duyulmasın diye, daha yüksek sesle olur olmaz şeyler konuşuyoruz.
Otobüs yaklaşıyor, valizimi alıp bagaja koyuyor, yanağıma bir öpücük konduruyor, kısa. Biliyorum aslında kemiklerimi kırarcasına sarılmak istiyor. Kemiklerini kırarcasına sarılmak istiyorum çünkü...
Vedalaşıyoruz, çok sarılmadan. Uzatırsak, ikimiz de ağlarız. Ağlamayı geciktiriyoruz. Yalnızken bırakacağız kendimizi.
Otobüs hareket ediyor, gözleri kanlı ve omuzları çökmüş bir adam, o kocaman elleriyle bana el sallıyor. Gözünden bir yaş damlıyor, görüyorum. İçimde yağmur başlıyor, sırılsıklam oluyor ruhum. İstanbul'a kadar ağlıyorum, hiç durmadan. Kendime değil, en çok arkada bıraktığım babama.
Sayfa 109 - Timaş
Bu sessizliğin içinden senin sevgin,senin güzelliğin, gözlerine özel bir derinlik; varlığına özel bir aura, bireyselliğine bir güç ve kendine saygı gelir.
. “Söyleyeceklerim sessizliğin güzelliğini bozmaya değecek kadar değerli değilse susmalıyım” dedi içinden. İnsan bazen sustuğu kadar sarar, konuştuğu kadar kanatırdı bazı yaraları.
Bir şairin anadili hüzündü
Görünen kelimelerin hepsini tersten oku
Çıkan anlam her seferinde
ayrılık
Ve
Her seferinde ölüm
Rutubetli bir odanın duvarında bir sırt düşün
İki kürek kemiği aşınmış
Hep birlikte kederli bir sessizliğin içinden, yürümek için mücadele eden babama baktılar.
Sayfa 74 - EVEREST
“Hayat konuştuğu zaman, tüm rüzgârlar söze dönüşür; daha çok konuşursa, dudaklarınızdaki gülüşler ve yaşlar da söze dönüşür. O şarkı söylediği zaman, sağırlar duyar ve duyulurlar; o yaklaştığında körler onu görürler ve şaşkın bir halde, hayranlıkla izlerler.”
“Ve bu sessizliğin içinden duyulmaz bir şarkı yükselirken, hepsinin yalnızlığı avutulmuş, acıları yatışmıştı.”
Sayfa 5Kitabı okudu
Ağlama ben ağlarım
Ağlamak,
bir yağmur damlası gibi
gözyaşlarının serinliğiyle
yüreğin kıpırtısı arasında
bir sessizliğin derinliğinde.
Ağlamak,
bir nehir gibi akıp gitmek
Ayların içinden iplik gibi geçti ama diktiğini göremedi. Ömrünün en uzun tüneline girmişti ve ne zevkti ki ışık ve çıkış aramıyordu. Yorgunluk, ayakta durma, kulak kesilme, bir işi alıp yetiştirme, dört dönme... gece yattığında hiçbiri yoktu Müthiş bir sessizliğin içinde eğretilikten uzak sakin bir benliğin soluğunu duymaya çalışıyor, bazı gece bir bebek soluğu duyar gibi oluyordu.
Sayfa 374Kitabı okudu
