Bilmediğimiz bir tünel gibi hayatımız
Karanlık içinde ufak tefek zayıf aydınlıklar
Önümüzü kısa mesafede olsa görebiliyoruz
Ama tünelin ucundaki gün ışığını görmek mi
Sanki biraz hayal gibi
Güçlü bir ışık gözümüze çarptığında
Bir parça daha rahat nesef aldığımızda
Oluşan o aydınlığa kavuşma hissi
Umutlandıran o rüzgar
Sessizliğin içinde heyecanla Çarpan kalp atışları
Sonunda içinden geçemeyeceğin kadar küçük bir delik
O delikten sızan az bir güneş ışığı
Sadece altından geçerken hissettiğin temiz hava
Yine yeniden yıkılmış umutlar hayaller
Ve devam etmek zorunda olan hafif aydınlık hayatlar
*ses
“Ondan sonraki günler, her ikindi komşu bahçeye gitti Zuhal. Pek konuşmadan oturuyor, sessizliğin içinden arada bir kopup gelen sesleri dinliyorlardı. Zuhal de alışmıştı seslere kulak vermeğe... Düşen bir yaprak... bakımsızlıktan, biçilmemekten fazla uzamış çimenlere tırmanan böcekler... duvarın üzerinde kedi adımları... çoook uzaklardan bir klakson... çocuğunu çağıran bir kadın sesi...”
Sayfa 37
Aytekin Orhan
Adı yaşamaksa eger yasiyor
Ne zormuş uzun bir günün içinde Kisk hayallerin içine sürülders Düşündükçe içinden çıkilmaz haller Dokunsa yagmur baslar Dokunmuyor gece Oysa bekleyişi olabilir sessizliğin Coşkusu dururken suskusunu vuruyor İçe dönük bir kadın ağlaması Hıçkırıklara boğulmuş çokça içli Belli içinde dunya Disina çıkmış karanlık yüzlerin sardiği Maskeli insanlar, yalan, dolan, sahte aşklar Kandırmaca muhabbetlerin iş klari Köşesine sink izliyor Kendi içinden tasıyor Yüreği büyürken kendi küçülüyor Nerdeyim sorularıyla Adina yaşamak deniliyorsa Yaşıyorum diyor yasiyorum...