Özlediği güneşin ben olmadığımı bile bile yanına gittim, çünkü bazen canımızı yakacağını bildiğimiz birinin yanına neden gittiğimizi kendimize bile anlatamayız.
İnsan ruhunu kırıp döken biri nasıl olup da böylesi eserler inşa edebiliyordu? Peki ben neden kendimi inşa edeni değil de yıkanı seviyordum, bilmiyordum.
Hayatım boyunca yıkılmamı kolaylaştıran anlar hep o cılız umut anlarına tutunduğum ve "Acaba mı" dediğim anlar olmuştur ve yine öyle olmuştu, yine bir umut parıltısına tutunmuştum.