Şiddetle yoğrulmuş bu kitap. Ama Bolano öyle uzun yoğurmuş ki, ele gelmiyor. Seziliyor, tadı alınıyor, damakta kekremsi bir tat, derinin üstünde bir gerginlik bırakıyor, ama ele gelmiyor.
Seçilmemiş yalnızlıklar var, münzevi ruhlar, evlerinden uzak dallara asılmış sürgünler, kayboluşlar, yitik şairler ve pornocular, cesetlere sarılan modacılar, büyüye bulaşmış futbolcular, babalar ve oğullar, o.ospular ve p.zevenkler..Hepsi şiddetin kıyısında durmuş, şaşkınlıkla bakıyor, ve dünyanın en olağan şeyiymiş gibi anlatıyor, dünyanın en olağan olmayan şeylerini.
“Şiddetten, gerçek şiddetten kaçılamaz, en azından 1950'lerde Latin Amerika'da doğan, Salvador Allende öldüğünde yirmili yaşlarını süren bizler kaçamayız.” Bu kitabın bu cümlelerle başlaması tesadüf değilmiş, derdi insandan insana yönelen hem politik, hem cinsel şiddeti, hem de hayattan insana yönelen şiddeti eşelemekmiş, okudukça anlıyorum. 2666’nın boyu kısa kalmış kardeşi gibi.
Bir öykü kitabı bu. Ama eğer sürpriz sonlu, vurucu, altı çizilesi cümlelerle donatılmış öykülerse sevdikleriniz, sizi mutlu etmez. Ben seve seve bir münzevinin ardına takılır, onunla birlikte bezgin bezgin etrafa bakar, onunla sıkılırım, yeter ki iyi yazılmış bir münzevi olsun diyorsanız, o başka. Ben çoğu çok ağır akan öyküler olduğu halde, yorgunluktan gözlerim kapanırken bile okumaya devam ettim. Bolano’nun yarattığı rahatsız edici atmosferde hapsoldum. Çok seviyorum Bolano’yu.
