Okuduğum kitapların zihnimden silinip gitmesinden korktuğum için kitaplar hakkındaki düşüncelerimi kaydetmeye çalışıyorum elimden geldiğince. Okurken ağladığım, BU BENİM, ANNE BU BENİM diye içten içe bağırdığım bir kitap. Bir oğlanın annesine yazdığı mektup formunda. Geçmiş ve bugün arasında gidip geliyoruz kitapta. Harika betimlemelerle doldurulmuş, sıkmayan ve gerçekleri, toplumsal sorunları çatçat okuyucunun yüzüne vuran o kitap. Kendince görünmez olduğuna inanan ”küçük köpek” takma adlı yazarın kendini tanıma sürecine tanıklık ediyoruz. Annesi tarafından sevgi görmeyen ve şiddete maruz kalan bir çocuğun sevildiğine inanmak için verdiği bir savaş.
Bu kitabı o kadar fazla kişide gezdirdim ki, alıntılara bakmak için kitabı açtığımda bana bırakılmış bazı hediyeleri de buldum. Tekrar okuyup bu yazımı güncelleyeceğim,
ama gitmeden buraya kalbime kazıdığım birkaç satırı bırakmak istiyorum
”Yeterince sık aramadığım için üzgünüm.
Aslında Mutlu musun? demek isterken sürekli İyi misin? dediğim için özür dilerim.
Kendini kararmakta olan bir dünyada sıkışıp kalmış bulursan, vücudunun içinin hep bu kadar karanlık olduğunu hatırla. Orada kalp, her kanun gibi, yalnızca yaşayanlar için durur.
Beni unututursan çok ileri gitmişsin demektir. Geri dön."
