“Ah, Küçük Prens! Kısa ve hüzünlü hayatını işte böyle,
yavaş yavaş anladım. Epeydir tek eğlencen gün batımlarının
o dinginliğine dalıp gitmek olmuştu demek. Bu ayrıntıyı, dördüncü
günün sabahı, "Günbatımlarına bayılırım, haydi günbatımını görmeye
gidelim," dediğinde öğrenmiştim.
"Ama, beklemek gerek..."
"Neyi?"
"Günesin batmasını."
Bir an şaşırıp kalmış, sonra da basmıştın kahkahayı.
"Yine kendimi gezegenimde sandım!"
Doğru ya... Herkes bilir ki, Amerika'da öğlen olduğunda, Fransa' da güneş batıyordur.
Bu durumda, insan bir dakika içinde Fransa'ya gidebilse, günbatımına tanık olabilir. Ne yazık ki, Fransa çok çok uzakta. Senin küçük gezegenindeyse, sandalyeni birazcık geri çektin mi, tamamdı, alacakaranlığı dilediğin an seyredebiliyordun...
"Bir gün, günbatımını tam kırk dört kez izledim!" demiştin bana. Sonra da bir süre susup, "Biliyor musun... İnsan günbatımlarını çok kederliyken seviyor..." diye
eklemiştin.
"Su kırk dört günbatım izlediğin gün de çok kederliydin demek?"
Ama, karşılık vermemiştin soruma.”
Galiba İnsan Yaşamayı Çok Seviyor
Evrenin geleceği ile ilgili bir derse katılan yaşlı bir kadın ilgili bir fıkra vardır. Dersten sonra konuşmacıya bir soru sorar." Afedersiniz Profesör, evren ne zaman yok olacağını söylemiştiniz?" "Dört milliyar yıl kadar sonra " diye cevap verir konuşmacı," şükürler olsun" der yaşlı kadın," bir an dört milyon dediğiniz sandım."
Baban seni seviyor ama sevgisini gösteremiyor... Gösterilmeyen bir sevginin ne değeri var ki? diye sorguluyorum seni. Bir gece bile olsun dizinde uyuyamadığım zamanlarım, şefkatinle hiç okşamadığın saçlarım, Evladım! diye sarılıp hiç öpmediğin korkularım ve içimde, Keşke benim babam da...diye başlayan hayallerim sorguluyor seni. Artık eskisi kadar kızgın değilim sana. Ama şunu bil ki ben o küçücük yüreğimle sana tutunmaya çalışırken, sen o kocaman bencilliğinle hep ittin beni. Sonra ne oldu biliyor musun? Sende bulamadıklarımı hayatım boyunca hep başkalarında aradım. Sayende sevgiyi hiç tanıyamadım. Yanlış kararlar aldım. En ufak bir ilgiyi, kocaman bir sevgi sandım.Hayatım boyunca bir orta yol bulamadım. Hep uçlarda dolandım. Ya aşırı bağlandım ya da hep kaçtım.
Bilmiyordum, öğrenmiş oldum
O gün ben senden önce söylediğim bütün yalanları sana söylemişim gibi utanıyordum. Soyut bir vaftiz suyu olsaydı da girip arınabilseydim keşke. Ama pozitivizmin çağındaydık ve öyle şeyler ancak romantik yeniçağ romanlarında olurdu. Halledebilirim sandım ilk başta, üstesinden gelirim. O zaman karar vermiştim sana yalan söylememeye. Bilmiyordum olacakları. Nereden bilebilirdim? Bizi karşılaştıran kader seninle birlikte beni paklarken benimle birlikte seni kirletiyormuş. Bilmiyordum. Bilsem yalanlar söylemeye devam eder, seni kendi karanlığıma hiç çekmezdim. Bilmiyordum. Sadece seni seviyor ve başka hiçbir şey bilmiyordum.
Sayfa 138
"Sevmek ve sevilmek ihtiyacında olduğumdan, âşık olduğumu sandım. Başka deyimle, aptallık ettim.
Deneyimli bir insan olarak o zamana kadar hep sormaktan kaçındığım bir soruyu sık sık sorarken yakalıyordum kendimi. “Beni seviyor musun?” sorusu takılıyordu dilime. Bilirsiniz, böyle durumlarda, “Ya sen?” diye yanıt vermek âdettir. “Evet,” diye yanıtlarsam bu soruyu, gerçek duygularımın ötesinde bağlamış oluyordum kendimi. “Hayır,” demeye kalkışırsam, artık sevilmeme tehlikesini göze alıyor ve bunun acısını çekiyordum. İçinde huzuru bulacağımı umduğum duygu ne denli tehlikeye düşerse, arkadaşımdan o duyguyu o denli çok bekliyordum. Böylece, gittikçe daha açık vaatlere sürükleniyor, yüreğimden gittikçe daha büyük bir duygu ister hale geliyordum."
Sayfa 56
"Sevmek ve sevilmek ihtiyacında olduğumdan, âşık olduğumu sandım. Başka deyimle, aptallık ettim.
Deneyimli bir insan olarak o zamana kadar hep sormaktan kaçındığım bir soruyu sık sık sorarken yakalıyordum kendimi. “Beni seviyor musun?” sorusu takılıyordu dilime. Bilirsiniz, böyle durumlarda, “Ya sen?” diye yanıt vermek âdettir. “Evet,” diye yanıtlarsam bu soruyu, gerçek duygularımın ötesinde bağlamış oluyordum kendimi. “Hayır,” demeye kalkışırsam, artık sevilmeme tehlikesini göze alıyor ve bunun acısını çekiyordum. İçinde huzuru bulacağımı umduğum duygu ne denli tehlikeye düşerse, arkadaşımdan o duyguyu o denli çok bekliyordum. Böylece, gittikçe daha açık vaatlere sürükleniyor, yüreğimden gittikçe daha büyük bir duygu ister hale geliyordum. Bu şekilde, şirin bir alık için yalancı bir tutkuya kaptırdım kendimi; bu kadın yürek basınını o denli iyi okumuştu ki, sınıfsız toplumun kurulacağını bildiren bir aydının güven ve inancıyla söz ediyordu aşktan. Bu inanç, bilmez değilsiniz, sürükleyicidir. Ben aşktan da söz etmeye çalıştım ve sonunda kendimi inandırdım. Hiç değilse, kadının metresim olduğu ve aşktan söz etmeyi öğreten yürek basınının aşk yapmayı öğretmediğini anladığım âna kadar. Bir papağanı sevdikten sonra bir yılanla yatmak zorunda kaldım. Böylece, kitapların vaat ettiği, benimse hayatta hiç karşılaşmadığım aşkı başka yerde aradım. Ama antrenmanım eksikti. Otuz yılı aşkın bir zamandır yalnızca kendimi sevmiştim. Böyle bir alışkanlığı kaybedeceğimi nasıl umardım?"
Sayfa 56
Aldandım. Seviyor sandım..
Herkesin seviyormuş gibi yaptığı, ancak sevginin ne olduğunu pek az kimsenin bildiği bir zamanda yaşıyoruz.
Sayfa 38 - Şule Yayınları
Koza. Onun burada olduğunu hissedebiliyordum, hissetmekten öte biliyordum.
Nereden bildiğimi sayfalarca anlatabilirdim ama elimi kalbime koyduğumda bile onun sesini işitebiliyordum. Buradaydı, kendini ait hissettiği ve en çok korktuğu yerde. Işıklar demişti, bana. Işıklar bizim ortak noktamız. Şimdi o ortak noktamız olan yere gidiyordum, ben
Sayfa 292 - Koza - Helin (Poyraz - Saye)
Geçer be üzülme, bi tek ölüme çare bulunmaz!
Ciddi bir kıyafet giyip üniversiteye gittim. İlaç beni biraz sakinleştirmişti. İmalı bakışlara,
gülüşmelere, fısıldaşmalara hazırlıklıydım.
Doğrudan doğruya genel sekreterin odasına gittim. Bu kez göğüslerime bakmadı. Son derece
ciddiydi.
“Oturun Maya Hanım!” dedi. “Üniversitemizi çok zor bir duruma soktunuz.”
“Hayır” dedim. “Kabul etmiyorum.
Sayfa 294Kitabı okudu
Bir gün okulda oturuyorum.Köydeki kadınlar bazen benden sigara istemeye gelirlerdi.Bir kadın geldi.Üzerinde uzun gıcır gıcır göz kamaştıran bir kadife elbise vardı.Kadına dedim ki hayırdır çok şıksın. Gülümseyerek düğünümüz var dedi. Bende abisinin düğünü var sandım. Kimin ,abinin mi? diye sordum.Yok abimin değil ,benim kocamın düğünü deyince şaşırdım. Hani ben eğitimciyim ya. Böyle bir şeyi nasıl kabul ediyorsun?dedim. Kadın gözlerime şaşkın bir ifadeyle bakıp,niye öyle diyorsun hocam bak kocam bana bu yeni elbiseyi aldı beni çok seviyor dedi.
Çok seviyorum demeliyim ki çok seviyorum desin...Bu bir itiraf değil mi ?
Sevmek ve sevilmek ihtiyacında olduğumdan, âşık olduğumu sandım. Başka deyimle, aptallık ettim.
Deneyimli bir insan olarak o zamana kadar hep sormaktan kaçındığım bir soruyu sık sık sorarken yakalıyordum kendimi. “Beni seviyor musun?” sorusu takılıyordu dilime. Bilirsiniz, böyle durumlarda, “Ya sen?” diye yanıt vermek âdettir. “Evet,” diye yanıtlarsam bu soruyu, gerçek duygularımın ötesinde bağlamış oluyordum kendimi. “Hayır,” demeye kalkışırsam, artık sevilmeme tehlikesini göze alıyor ve bunun acısını çekiyordum. İçinde huzuru bulacağımı umduğum duygu ne denli tehlikeye düşerse, arkadaşımdan o duyguyu o denli çok bekliyordum. Böylece, gittikçe daha açık vaatlere sürükleniyor, yüreğimden gittikçe daha büyük bir duygu ister hale geliyordum. Bu şekilde, şirin bir alık için yalancı bir tutkuya kaptırdım .
Bir papağanı sevdikten sonra bir yılanla yatmak zorunda kaldım.
Bugün kütüphanede yanyana düştük bir ara. Öyle narin elleri var ki…Bembeyaz böyle. İncecik parmakları var. Kitapları açmadan önce yavaşça okşuyor elini üstüne gezdiriyor sonra açıyor kapağını bazen de kokluyor sayfalarını çiçek koklar gibi dedim kız ne yapıyon öyle? Dedi kitap sevilmez mi? İnsan sever gibi kitap seviyorum. Sen dedim, sevdiğin insanı da böyle mi seversin? Yanakları gelincik gibi oldu, he dedi sustu. Ben bir coştum, bir coştum, artık kendi içime sığmadım, dedim ki birden, evlenince sana kocaman bir kütüphane yapacağım Asude, dedim. Gözleri var ya kocaman oldu, kocaman! Sanki gök kubbedeki bütün yıldızlar toplandı, o gözlerinin içine doluştu. Essah mı deyiverdi. Dedim essah, kütüphanelerin en güzelini yapacağım ben sana.! Bak görürsün. Elindeki kitabı göğsüne bastırdığı gibi kaçtı gitti. Kalbim ağzımdan çıkacak sandım, öyle bir güp güp attı. Oh dedim be! Oh! İşte söyledim.! O da ne diyon sen diye kızmadı. Yok artık biliyorum, o da beni seviyor.
Dilerim ki bu satırları torunlarımız okusun, okusun da desinler dedem nineme nasıl yanıkmış..
Sayfa 169Kitabı okudu
