Rivâyet olunur ki, Hz. Peygamber (sav)'in ahlâkı ile hâllenmemiş olan bir kimse bir gün rüyasında Âlemlerin Efendisi'ni gördü. O sirâc-ı münîr, kendisine hiç iltifat etmiyor, alâka göstermiyordu. Mahzun bir şekilde sordu:
"-Ya Rasûlallâh! Bana kırgın mısınız?"
"-Hayır!"
"-O hâlde niçin bana alâkasız davranıyorsunuz?"
"-Seni tanımıyorum ki!"
"-Nasıl olur yâ Rasûlallâh? Ben ümmetinden biriyim. Âlimler, ümmet-i Muhammed'den birini, ananın evlâdını teşhisinden daha iyi teşhis ettiğinizi söylüyorlar..."
"-Doğru! Ancak ben senin üzerinde güzel ahlâkımdan bir şey görmüyorum. Ayrıca bana senden hiç salât ü selâm gelmedi. Bilesin ki ben, ümmetimden herhangi birini benim ahlâkıma büründüğü ölçüde tanırım."
Uykudan büyük bir hüzünle uyanan o mü'min kişi, eski hâline tevbe etti ve Hz. Peygamber'in ahlâk-ı hamîdesine büründü. Bol bol salât-ü selâmla meşgul oldu. Bir müddet sonra rü'yâsında yine Âlemlerin Efendisi'ni gördü. Bu defa Hz. Peygamber (sav) kendisine:
"-Şimdi seni tanıyorum ve senin için şefâat edeceğim..." buyurdu.