“Yanlış saat, düşünme yetisi bozulmuş bir zihne benziyor!“ (s.95)
İnsanlara saatin doğruluğundan şüphe ettirecek kadar büyük bir dalgınlık, Gözlerini dolduracak kadar büyük bir düşünce, Hayatını yaşanmaz kılacak kadar büyük bir aşk. Kiminin kaybettikleri, kiminin kazandıkları; sevinçli yaşlar, hüzünlü zamanlar; ilkbaharın kışa, kışın sonbahara karıştığı zamanlarda aklımda tek doğru sen ve senin için bende akan her an.
“Aslında genç kızların büyük bir özenle gizledikleri sırlarını, ya bir gözyaşı ya bir gülümseme açığa vurur.“ (s.105)
Zaten hayatta bir gözyaşı ile başlamadı mı ki? Ağlayarak geldiğimiz bu hayattan kimimiz mutlu, kimimiz üzgün ayrıldık. Dilber için yaşam hep ağlamaklı geçiyordu. Küçük yaşta ayrıldığı yurdundan çileler çekerek sığındığı memlekete kadar hep acılarla doluydu. Bu acılarını unutturan tek şey vardı o da gençlik baharında başında kavak yelleri estiren aşk. Cevdet beye duyduğu şehvet dolu kalbi. İki insanın birbirine bakınca huzur dolduğu an. Zavallı kızın bu zamanı sadece üç beş saat sürmüştü. Bilirsiniz bazı kavuşmalar mahşere kalırdı. Onlarınki de öyle olmuştu. Memleket ayrılığına birde sevda ayrılığı dahil olmuştu. Yani dilber sırrını hep gözyaşı ile anlatmıştı. Masum aşkı hariç. Hayatta sadece aşkı gülümseme ile açığa vurmuştu.
