Dünyaya defalarca gelmek isterdim. Birinde bir müzisyen,
mesela bir piyanist olmalydim, ya da bayildigim o enstrüma-ni, kalbimin sesini vücudumdan disari tasiracak vivolonseli
calabilmeliydim. Cazda derin duygu ve düsünceleri emprovize esnasinda selendiren bir saksafoncu... Rock müziginde bir elektro gitarist... Sabahin erken saatlerinde, ama hep ayni zamanda, masasinda yazan bir romancı... Hayalimdeki adam hic terk etmedi beni. Bilakis, bu hayata katlanmami sagladi.
Sanatsever olmak, sahneye özenmek, kendim yapamasam da aciyla, kiskançlikla, takdirle alkislamak.
Bu ömürde ben az
"insan" oldum, o sanatçılardı bu sifata layik olan. Çok üstün
degillerdi onlar, ben "az"dım.
Kendin olduğunu sanıyorsun ama içinde başka insanlar var.
“... O dünyayı şekillendirmişti. Dünya’ya bazı şeyler yapmıştı. Öldüğü gece, dünya on milyon güzel şey kaybetmişti.”
Sayfa 177Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Fahrenheit 451:
Kitap kağıtlarının tutuştuğu ısı derecesidir.
Kitap yakan şehir bağnazı, bunları duyunca, bütün şehrin, kitapları hafızalarına kaydederek sakladığını anlar. Kitap her yerdedir. İnsanların kafalarında saklıdır! Adam çıldırır ve öykü biter.
Kitaplar şöyle der: Bunu yaptı çünkü. Yaşam şöyle der: Bunu yaptı. Kitaplar olup bitenin size açıklandığı yerlerdir; yaşamsa olup bitenin açıklanmadığı yer. Bazı insanların kitapları yeğlemesine şaşırmıyorum. Kitaplar yaşama bir anlam verirler. Tek sorun, anlam verdikleri yaşamların asla sizin kendi yaşamınız değil, başkalarının yaşamları olmasıdır.
Mutluluk frengi gibidir. İnsana vaktinden önce bulaşırsa bünyesini mahveder.
“Sana anılarımda yer vereceğim” sözü, edebiyat yoluyla kur yapmanın en elverişli klişelerinden biridir. Bu sözü, “Seni sinema sanatçısı yapacağım” “Seni bir resmimde ölümsüzleştireceğim” ya da “Mermerden oyulmuş boynunu görür gibi oluyorum” vb., vb., sözlerin yanına koyabiliriz.
Seni seviyorum. Seni kaybedersem kaybedeceğim şey üzerine, hayatım üzerine yemin ederim ki seni seviyorum.
Herkes aşık olunca acı çekiyor, iç geçiriyor, gözyaşı döküyor ve zavallı hayallerin peşine düşüyor madem, bizim elimizden de bir şey gelmez. Gerçek aşıklar bu acıları çekmeye mahkumlar madem, o zaman biz de birbirimize sabırlı olmayı öğretelim.
Ruhum bedenimin hükümdarlığını kimsenin boyunduruğuna sokmama izin vermiyor.
Gerçekten sevmediğine emin miyiz babacığım?
Sen Lysander, sen, kızıma kafiyeli mafiyeli şiirler yazdın, ona hediyeler verip ondan hediyeler aldın, ayışığında penceresinin önünde serenadlar döktürdün. Yalan aşkını yalan sözlerle anlatıp, hayallerini süsledin. Yüzükler, bilezikler, çiçekler, şekerler, değersiz ıvır zıvırla, türlü kurnazlıklar edip kızımın aklını çeldin, kalbini çaldın.
Var olmak ya da olmamak, mesele bu.
Gözü dönmüş talihin sapanına, oklarına,
İçiniçin katlanmak mı daha soylu,
Yoksa, bir dertler denizine karşı silaha sarılıp
Son vermek mi onlara? Ölmek, uyumak...
Hepsi bu... ve bir uykuyla
Yüreksızısına ve bedeni bekleyen
Binlerce doğal darbeye son verdik diyebilmek.
Ölmek, uyumak... uyumak, belki rüya görmek.
Çünkü o ölüm uykusunda,
Şu fani bedenden sıyrılıp çıktığımızda,
Göreceğimiz rüyalar bizi duraksatır ister istemez.
Tanrı bana kötülükten kötülük kapmayı değil, kötülükten iyilik çıkartmayı öğretsin.
Söndüremem ben gönül işlerimi. Yoksa bir tekeden ne farkım kalır benim? Karım güzel, dostluğu sever, rahatça konuşur herkesle, güzel şarkı söyler, iyi dans eder diye kıskançlık nöbetleri geçirmem ben. Yeni erdemler katar bunlar, erdemli bir insana. Eksiklerim yüzünden karım bana başkaldırır diye de en ufak bir korkum yok. Gözü kapalı seçmedi ya beni!