Yılmaz Güney
Babam.
Dava adamı.
Dünyayı değiştirmek isterken eli kolu bağlı.
Genç karısından ve yeni doğmuş oğlundan uzakta.
Kısacık özgürlüklerle, hapisten hapise...
Bir insanın hayatını almanın suçluluğuyla.
Sanatından koparılmış olsada,
İktidara meydan okuyan yazıları ve filmleriyle.
Ömrüm boyunca bana birazcık değer versin diye sürekli ardından koştuğum babam...
Sayfa 168 - Doğan kitapKitabı okudu
Makul bir alışveriş vardı o gazetelerle aramızda. Onlar zekice kurgulanmış, çıkıntıları budanmış yasal öfkeler, incesinden yazılmış sinema yazıları arz ediyor, benimse en azından neye öfkelenilmesi gerektiğinden ve Amerikan filmlerinden düzenli olarak haberim oluyordu.
Sık sık başı ağrıyordu. Çok ders çalışmasına rağmen "anne çok çalışıyorum fakat unutuyorum" derdi. Bakkala birşeyler almaya gönderdiğimde ne alacağını unutuyordu. Not tutmaya başladı, not tutmasa unutuyorum diyordu. Keşke o zaman farkına varsaydım diye kendimi suçluyorum. Biz çok ders çalıştığı için belki zihni yoruluyor diye