Bir çıkmazın içindeyim, ama bu çıkmazdan kurtulacağım.
Sayfa 18Kitabı okuyor
Ben sana mecburum bilemezsin
adını mıh gibi aklımda tutuyorum
büyüdükçe büyüyor gözlerin
ben sana mecburum bilemezsin
içimi seninle ısıtıyorum
ağaçlar sonbahara hazırlanıyor
bu şehir o eski İstanbul mudur?
Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında;
Yürüyorum,arkama bakmadan yürüyorum.
Yolumun karanlığa saplanan noktasında,
Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum. 
Necip Fazıl Kısakürek
kendini mutlu insanlarla özdeșleștirmiyor, her şeyi ıskalamıș ya da hiçbir şeyi başaramamış kişilerle bir tutuyordun aşırıya kaçıp.
sokak serserileri, yașamının yönelebileceği bir gerileme sürecinin en son așamasını simgeliyordu. onları kurban olarak değil de kendi yaşamlarının bu noktaya gelmesine neden olan insanlar olarak görüyordun. ne kadar akıl almaz gelse de, kimi sokak serserilerinin böyle yaşamayı seçtiğini düşünüyordun.
seni en çok kaygılandıran da buydu: günün birinde, düşkünlüğü seçebilecek olman.
bir edilginlik türünden başka bir şey olmayan kendini bırakıștan değil, alçalmak, küçülmek, kendi kendinin yıkıntısına dönüşmek isteğinden ürküyordun.
… +358
“elim ayağım
sen gittin yağmurun sürdü sonra
denediğim taş çarşıları oldu dünyanın
sabır bitkileri
kırk uykusunu uyuduğum doğu
kırk yolunu yürüdüğüm sokak
hayat hep tuhaf bir yapışkanlıkla kaldı boynumda
dedim kırk sesle yıkansam da gitmez kalbimden sesin
ben dik gölgem kambur
bu leke başka”
