Sessizlik öğreniliyor...
Umay Umay
Tenimin altında sarsılan minör, faydasız...
Bir bulut gördüğüne yemin eden çocuk gibi
-sallıyorum aşkı.
Yağmur çatı katlarını
ve akvaryumları havaya uçurdu.
Geriye kalan kanlı bir merhaba. Kahretsin,
sevgilimin gözlerini öpecektim oysa.
Gerilmiş bir ok gibi kalbimi yaralayan kirpiklerini ;
ölümünü izleyecektim. Seni hiç sevmiyorum diyecektim...
|Sokaklar Uyudu Artık Öpüşebiliriz, Umay Umay
Sar bedenimi; kitabımdaki son paragrafta uyuyayım.
O senin en sevdiğin kitap olsun. Bırak o korkunç
şiirler okusun alnımızı. Bu kadar kırılmışken ve hala kırılabilecekken
Bırak sayfalar onarsın bizi.
Hala ilk günkü kadar yakınım sıcak mürekkebe. Aşk senin
kadehinde bakışımı delip geçerken anladım...
Camdan bulutların altında yattığımızı..,
Yağmur yağarsa ölebileceğimizi...
Artık öpüşebiliriz......
Sayfa 60Kitabı okudu
Bak yine özlüyorum seni bu itiraf edilmemiş bir yalnızlıktır..
Başını eğ yeşil çimenlerin şairi
Başını eğme zamanı geldi
Tuzaklarla dolu yeryüzü kampı seni ilerliyor
Artık bir kalbin yok
Yağmuru hatırlayarak doldurduğun küçücük bir kabın bile yok
Onun gözleri senin üstünden bir bıçakla sıyrıldı
Artık gururla taşıyacağın yarınların da yok
Sayfa 64 - altıkırkbeşKitabı okudu
Yastığıma yaslanıp soruyorum; "Bana ne yaptın?" Sesin titriyor; "Seni hiç incitmedim ki, kim uydurdu bu yalanı." Beni hiç incitmedin oğlum, sadece canımı taşıyan bardağı devirdin.