Həddən çox şey bilirik bu dünyada.
Boş şeydi! Unudulacaq hamısı!
Unutduqlarımız yenidən, yeni başdan
sudan, torpaqdan, dağdan, daşdan
çıxırmıştək görünəcək bizə hər dönədə,
ən solğun çiçəklər
ən işıqlı ulduzları sevəcək yenə də.
Vaqif Bayatlı Odər
"Solğun çiçəklər"
Pəri. Məhəbbətin qanun zəncirindən mübərra olduğunu bilmirsən?
Bəhram. Mən onu insaniyyətdən də uzaq bilirəm.
Pəri. Məhəbbət insaniyyət özü deməkdir, zənn edirəm.
Bəhram. Fəqət insaniyyət xəyanət demək deyil.
Nə cızmasan, nə qara.
Kədərə salam verib keçirəm sətirlərə,
Hərdən gizlin gizlin yazıram sənə,
Qoxunu tapmaq üçün baş çəkirəm parfumlərə, ətirlərə,
Güldükcə daha da batıram qəhərə.
Səhərə qədər şeirləşdiyimiz gecələrin bilmədik qədrini,
Öz eşqimizlə tikdik eşqin qəbrini,
Sınadım sənsizliyin səbrini, yıxdım ayrılığın səddini,
Ama nə fayda? Oğurlaşmışdı biriləri qəlbini.
Hərdən həvəssiz gəzirəm küçələri,
Buralarda əqrəblər durğun, çiçəklər solğun,
Gecələri sübh edib açıram səhərləri,
Yorulduğumu bilməyəcək qədər yorğun ruhum.
İnsan xəstəlikdən ölmür bəzən,
İnsan ən çox darıxmaqdan ölür bəzən,
Sən də bəzən gəl,
Danışaq içək, boş küçələri doldurub gəzək,
Bilirəm yoxsa gecələrdən bezənsən.
Dedilər ölsə ölümünə gedərsən?
Yoxsa sən də ölümünə sevərsən?
Dedim ölsə nəfəslərimi göndərərəm
Onu təkcə nəfəsimlə dirildə bilərsən.
Sevmək ağaca bənzəyir. Seven - boz bir kötüye... Sevilen-yagışa... Gecə yağışı kimi... Zaman-zaman qaranliq gecede üstünə yağan yağış sənə yeni heyat verir. Yeni ümidlərlə doldurur boz qəlbini. Axan damcılar kötüyün üzərindən süzülərək onun an derin hisselerine hopur. Sənə hopur... Boz dərin parıldamağa başlayır. Səhərə yaxın sən artıq əvvəlki boz kötük deyilsən. Tumurcuqların var, xefif yaşılaçalan yarpaqların var... Bu tumurcuqlarla birlikdə böyüyürsən sən də... Gözəlləşirsən... Artıq tenha deyilsən sen. Ümidlərin, xeyalların, sinəndə böyütdüyün çiçəklərin var... Artıq "cansız" deyilsən. Sene nefes veren yağış var... Sonra sevib böyütdüyün o elvan rəngli çiçəklərin anidən senin bütün ruhunu almağa başlayır. Sən onu böyütdükcə o seni kiçildir. Sən onu sevdikce o seni itirir. Yağmırsa daha yağış, hər gün daha çətin olur çiçəkləri sevmək. Susuz onları böyütmək, yaşatmaq... Mümkün deyil... Sonda bütün çiçəklər rənglərini itirərək solmağa başlayır. Kiçilib nazilen solğun rəngli ümidlər səndən ayrılıb yarpaqlarla bir yerde yellene-yellene sovrulur, torpağa qarışır. Nəticəde yenə boş, boz, cansız bir kötük olursan. Başladığın yere geri dönürsən sanki... Yaşamaq üçün növbəti yağışları və elvan çiçəkli ümidləri gözləməyə...
Sevmək ağaca bənzəyir. Seven - boz bir kötüye... Sevilen-yagışa... Gecə yağışı kimi... Zaman-zaman qaranliq gecede üstünə yağan yağış sənə yeni heyat verir. Yeni ümidlərlə doldurur boz qəlbini. Axan damcılar kötüyün üzərindən süzülərək onun an derin hisselerine hopur. Sənə hopur... Boz dərin parıldamağa başlayır. Səhərə yaxın sən artıq əvvəlki boz kötük deyilsən. Tumurcuqların var, xefif yaşılaçalan yarpaqların var... Bu tumurcuqlarla birlikdə böyüyürsən sən də... Gözəlləşirsən... Artıq tenha deyilsən sen. Ümidlərin, xeyalların, sinəndə böyütdüyün çiçəklərin var... Artıq "cansız" deyilsən. Sene nefes veren yağış var... Sonra sevib böyütdüyün o elvan rəngli çiçəklərin anidən senin bütün ruhunu almağa başlayır. Sən onu böyütdükcə o seni kiçildir. Sən onu sevdikce o seni itirir. Yağmırsa daha yağış, hər gün daha çətin olur çiçəkləri sevmək. Susuz onları böyütmək, yaşatmaq... Mümkün deyil... Sonda bütün çiçəklər rənglərini itirərək solmağa başlayır. Kiçilib nazilen solğun rəngli ümidlər səndən ayrılıb yarpaqlarla bir yerde yellene-yellene sovrulur, torpağa qarışır. Nəticəde yenə boş, boz, cansız bir kötük olursan. Başladığın yere geri dönürsən sanki... Yaşamaq üçün növbəti yağışları və elvan çiçəkli ümidləri gözləməyə...
Sayfa 151Kitabı okudu
Ən çox sevdiklərimdən...
Sevgi sevgiylə,
Dərd dərdlə unudulur...
Unudulacaq bütün sevdalar,
Unudulacaq bütün nəğmələr,
Unudulacaq unudulmaz hər nə var,
Ancaq təkcə mən səni
yenidən sevməkçün hər bahar
Ən çox sevdiklərimdən...
Sevgi sevgiylə
Dərd dərdlə unudulur.
Unudulacaq bütün sevdalar,
Unudulacaq bütün nəğmələr,
Unudulacaq unudulmaz hər nə var,
Ancaq təkcə mən səni
yenidən sevməkçün hər bahar
yenidən unudacağam.
Sayfa 49 - Vaqif Bayatlı Odər
