Soneler

Bu göz, gönlüme hiçbir gerçek iz göstermiyor

Eskiye eski demem. Sen benimsin, ben senin

Kendine şiirlerimde anıt bulacaksın sen

Kış yaklaşıyor diye bütün yapraklar solar.

Ama düşlerde hep sen varsın uyku boyunca...

Bıktım artık dünyadan , bari ölüp kurtulsam : Bakın, gönlü ganiler sokakta dileniyor. İşte kırtıpillerde bir süs, bir giyim kuşam, İşte en temiz inanç, kalleşçe çiğneniyor, İşte utanmazlıkla post kapmış yaldızlı şan, İşte zorla satmışlar kızoğlankız namusu, İşte gadre uğradı dört başı mamur olan, İşte kuvvet kör-topal, devrilmiş boyu bosu, İşte zorba, sanatın ağzına tıkaç tıkmış. İşte hüküm sürüyor çılgınlık bilgiçlikle, İşte en saf gerçeğin adı saflığa çıkmış, İşte kötü bey olmuş, kötüye köle; Bıktım artık dünyadan, ben kalıcı değilim, Gel gör ki ölüp gitsem yalnız kalır sevgilim.

Aklım için o’sun, Can için neyse besi, Yağmur neyse toprağa en sevimli mevsimde; Nasılsa bir cimrinin Servetle cenk etmesi Senden huzur sağlamak için benim cengim de. Hazinesi benimdir diye tam sevinirken Ya hırsız çağ, çalarda diye irkiliyorum; En iyisi seninle baş başa kalmak derken, Dünya zevkimi görsün daha iyi diyorum. Bazen seni seyretmek, bana cennetten taam, Bazen de acıkırım senin tek bakışına; Başka sevincim yoktur, başka sevinç aramam, Yeter senin verdiğin vereceklerin bana. Günden güne ya aç kal , ya tıka basa ye, iç: Kısmetime, yiyorum ne bulursam, ya da hiç.