Senden sonra da bir hayatım oldu, yaşadım, evlendim, bedenim başka birinin bedenine yaklaştı, başka bir el dolaştı vücudumda, başka birinin kokusu sardı etrafımı... Ama bu aşk değildi, aşk haram oldu bana, aşk hep uzağımda kaldı, bedenim, ruhum bir daha aşk nöbetine tutulmadı. Sen varken, yüreğimde senin aşkın vardı, kokunu hissediyorum. Ceco... Senden sonra aşkın ilahi bir düş olduğunu anladım, ruhun cenneti olduğunu... Seni kaybettikten sonra anladım bunu.
ve keşke
o iş görüşmesi için gittiğim orta yaşlı tatlı hanım bana
"üç yıl sonra kendinizi nerede görüyorsunuz" dediğinde
"eğer geri dönerse ve ben bu süre zarfında
zarif bir intiharın egemenliğinde olmaz isem
sevdiğimin koynunda
deseydim.
"neden kimse tanrıdan tanrı olmayı dilemiyor"
diye sorup kapıyı çarpıp çıksaydım sonra.
ama bir tanrı olsaydık
o zamanda,
(bu da en masum yanımızdır esasında)
yılmaz mıydık sevginin fazlasından?
kitaptaki en vurucu cümleye parmağımızı dayayıp,
çekirgenin o destansı havası ile
yılmaz mıydık?
ibrahim emre günay
Memet vardı, benim bu mahrumiyet bölgesi tepede tek arkadaşımdı. doğru düzgün yaşıtımız çocuk da yoktu zaten,bi ikimiz işte.kız memet derdim, korkağın tekiydi.
kurbağa yakalamayı, ağaçtan kılıç yapmayı ,ben öğretmiştim ona.ve de karınca beslemeyi ...karıncalarımız vardı yandaki arsada. önce dedim ki: uzun zaman sadece izleyeceğiz ve hangisinin
Kaç gün kaybetmişim? Ne zaman dalmışım o suyun içine? Ne zaman “tamam, daha fazla nefesimi tutamıyorum” diyip çıkmışım sudan? Evet, hesaba göre 3010 gün kaybetmişim. Daha doğrusu 3010 gün kaybetmek değil de, yaşamamış olmak… 3010 gün yaşamamışım. Peki, o kadar güne yetişebilecek miyim şimdi? 3010 gün boyunca okuma ihtimalimin olduğu kitaplar,
GÖRÜNMEZ ALFABE (KADINLARIN ÜLKESİ)
Artık ben de susmayı öğrenmiştim ve öğrendiğim gün hayret etmiştim nasıl olmuş da bunca zaman bu görünmez alfabeyi ezip geçmişim diye.
Susma kapısının eşiğine gelince biraz duraksamışım, betim benzim atmış(öyle diyor içeridekiler). Çünkü içerdeki hiç kimse yabancı değildi bana: annem, ablam, hayalimdeki antika köşe, balkonum, takamadığım küpelerim, gece lambasının loş ışığı, arkası vuran ayakkabım. Herkes, hepsi içerdeydi. Peki, ben niye bu kadar geç kalmışım ki?
İçerde sessiz alfabeyle anlaşıyordu herkes ve dışarı çıkma zamanı gelince birbirlerine göz kırpıp öyle çıkıyorlardı.
dışardaysa ne antika köşe annemi tanıyordu, ne balkonum küpelerimi, ne ben loş ışığı, ne de ayakkabılar ablamı. Garipsemedim. Sırdı bu susma kapısı, sessiz alfabe.
O günden sonra her küçülmede, aşağılamada, utançta üzüntüde o sırra yöneldim loş ışık ve antika köşemle birlikte.
